نسبت يابي مخاطب و اثر معماري از راه پارادايم ساختارگرايي

هر اثر هنري و معماري، مخاطبي دارد كه متناسب با سطح فكر خود، درباره ي آنچه كه به او عرضه شده است، سوال خواهد پرسيد. پاسخي كه به اين پرسش ها داده مي شود، به نوع و چگونگي شناخت مخاطب از اثر و آشنايي او با زمينه ها و نتايج آن مرتبط است. در هر مواجهه، بخشي از نظر و ارزيابي مخاطب درباره ي اثر، از سليقه ي او تاثير مي پذيرد. در اين صورت او اثر را بر اساس انطباق آن با درون خود ارزيابي مي كند. بنابراين براي بالا بردن سطح اعتبار ارزيابي و فهميدن اثر، مباني و معيارهايي براي موضع گيري درست مخاطب در زمان و مكان مواجهه لازم است. در اين جا پرسش هايي پيش مي آيد، مانند اين كه: زمينه اي كه اين مباني از آن برداشته مي شوند، كدام است؟ هر يك از اين معيارها، بر همه ي وجوه اثر نظر دارند يا فقط به يك يا چند وجه از آن مي پردازند؟ فلسفه و مباني نظري اي كه به دست مي دهد، راهي براي يافتن پاسخ اين دسته از سوالات است. آنچه در تحقيق پيش رو در نظر است، بررسي كوتاه مسير نظريه ي ساختارگرايي است كه يكي از پارادايم هاي اصلي ساخت آثار هنر و معماري در دوره ي مدرن است و مايليم از اين راه، محل مواجهه ي مخاطب با اثر معماري و مباني موثر بر دريافت معني از طرف او را معلوم كنيم.