نقش فناوري هاي نوين در ساختمان

سازه، پاسخ مصالح به مسايل معماري است .سازة ساختمان دست كم داراي دو منظور با اهميت است: فني و زيبايي شناسانه. هدف اول ، يعني؛ كاركرد فني، شامل پايداري و حفاظت در برابر واژگوني و يا تغيير شكلهاي گسترده مي باشد. سازه اين هدف را از طريق تحمل بارها و هدايت آنها از طريق عناصر ساختماني به زمين تأمين مي كند. چالش معمارانه، خلق شكلهاي ساختماني است كه بتواند خواسته هاي كاركردي، زيبايي شناسانه و اقتصادي راتأمين كند. چالش سازه اي، خلق شكلهاي سازه اي است كه بتواند در حاليكه بارهاي موجود را به صورت مؤثرتحمل كند، با خواسته هاي كاركردي نيز تطبيق يابد. سازه هاي ساختماني، از مناظر متعددي به ويژه فني و تكنيكي ، مورد ارزيابي قرا ر گرفته اند كه حاصل اين تحقيقات، نتايج كمي و آماري بوده است اما تعداد پژوهشهاي انجام شده بر محور اثر سازه بر مخاطب و بررسي كيفيت هاي فضايي آن ، بسيار اندك است. لذا در اين مجال ، يكي از مفاهيم ادراكي انسان از فضاي معماري، و تأثر سازه بر بناها بررسي مي شود. آنچه كه از نتايج اين پژوهش به دست مي آيد آن است كه عناصري نظيرمصالح، فرم و سازه درجهت دست يافتن به اهدافي نظير كاهش موانع داخل فضا، انعطاف پذيري، سرعت در احداث، افزايش ظريب ايمني ساختمان و عملكردهاي موقت مورد توجه معماران و مهندسان بوده است.