مفاهيم منبعث از انديشه اسلامي در ساختار فضايي معماري ايراني

بررسي ها و كاوشهاي باستانشناسي حكايت از آن دارد كه سابقه معماري ايران به حدود هزاره هفتم قبل از ميلاد مي رسد. از آن زمان تا كنون پيوسته اين هنر در ارتباط با مسائل گوناگون، بويژه علل مذهبي، توسعه و تكامل يافته است. سال هاست كه سخن از حفظ ، احياء و باز زنده سازي ارزشهاي گذشته است و همه صاحب نظران متفق القولند كه حفظ ارزشهاي اجتماعي و فرهنگي موجب هويت ملي است. اما از طرفي شناخت وپالايش ارزش هاي گذشته و برگزيدن بهترين آنان و تطبيق آنها باشرايط زماني و مكاني بطوري كه منطبق با نياز هاي جامعه امروز باشد نيز مسئله اي است كه بايد مد نظر قرار گيرد معماري ايران داراي ويژگي هايي است كه در مقايسه با معماري كشورهاي ديگر جهان از ارزشي ويژه برخوردار است: ويژگي هايي چون طراحي مناسب، محاسبات دقيق،فرم درست پوشش، رعايت مسائل فني و علمي در ساختمان، ايوانهاي رفيع، ستونهاي بلند و بالاخره تزئينات گوناگون كه هريك در عين سادگي معرف شكوه معماري ايران است.