بررسي و شناخت معماري سفارتخانه و فضاهاي ديپلماتيك

زمان زيادى از آغاز عصر ديپلماسى مدرن نمى‌گذرد. اما ساختمان‌هاى طراحى شده براى فعاليت‌هاى ديپلماتيك، به لحاظ مفهومى تحولات زيادى را پشت سر گذاشته اند. با مطالعه و بررسى اوليه نمونه ها، مشاهده مى‌شود كه نگاه غالب، اين ساختمان‌ها را به مثابه فرصتى براى معرفى يك جانبه كشور مهمان تلقى مى‌كرده است و اين ساختمان‌ها صرفاً با بيان خصوصيات فرهنگى كشور خود- بى هيچ توجهى نسبت به فرهنگ كشور ميزبان- مى‌پرداخته اند. حسين شيخ زين الدين معمار سفارتخانه ايران در ژاپن در اين باره مى‌گويد: «اگر شما اولين نمونه‌هاى سفارتخانه‌هاى آمريكا در كشورهاى مختلف را ببينيد، متوجه خواهيد شد كه اين ساختمان‌ها به گونه اى هستند كه حس تسلط و برترى جويى را به كشور ميزبان عرضه مى‌كنند. اما به تدريج ساختمان هايى ديپلماتيك به لحاظ مفهومى متحول مى‌شوند؛ چرا كه مردم كشورهاى ميزبان، اين غول هايى را كه در آنها نشانه اى از احترام به فرهنگشان نيست نمى‌پذيرند». براساس آنچه كه امروزه در بسيارى از ساختمان‌هاى سفارتخانه‌ها ديده مى‌شود اين ساختمان‌ها به عامل بالقوه اى براى بيان ارزش‌هاى انسانى و تمايل يك قوم براى شريك شدن در فرايند توسعه جهانى در دنياى ارتباطات تبديل شده اند. در واقع محدوده اين تغييرات حركت از ساختمان هايى است كه صرفاً فرهنگ و كشور خود را مطرح مى‌كنند تا ساختمان هايى كه به گونه اى متواضعانه به فرهنگ كشور ميزبان احترام مى‌گذارند. در طول يك دوره طبيعى اين ساختمان‌ها به سمتى سوق پيدا كرده اند كه بيشتر مايلند از شاخصه‌ها و عناصر معمارى كشور ميزبان استفاده كنند. در اين راستا با مطالعه و شناخت مفاهيم سازنده معماري ديپلماتيك به الگويي جامع از طراحي فضاهاي ديپلماتيك پرداختيم.