ارزيابي اثر اتصالات نيمه گيردار در سازه هاي قابي شكل توسط آزمايش مودال

در روش هاي مرسوم تحليل و طراحي قابهاي فولادي، اتصالات بصورت مفصلي و يا گيردار كامل فرض مي شوند. ولي آزمايشات نشان مي دهند كه اين اتصالات در واقع نيمه گيردار هستند. نيمه گيرداري اتصالات باعث تغيير در مشخصات ديناميكي سازه ها مي شود. ارزيابي مشخصات مكانيكي سازه ها، مستلزم ردگيري رفتار ديناميكي اين سازه ها به منظور شناخت و جلوگيري از آسيب هاي سازه اي احتمالي مي باشد. اين مهم در ارتباط با قابهاي فولادي مورد استفاده در ساخت سازه هاي ساحلي نظير اسكله هاي باز، به علت قرارگيري در شرايط بارگذاري خاص محيط دريايي، از اهميت بيشتري برخوردار است. از جمله عوامل عدم قطعيت در شناخت عملكرد ديناميكي اسكله ها، ميزان گيرداري اتصالات عرشه به پايه ها مي باشد كه با توجه به تمركز عمده جرم در عرشه تاثير به سزايي در پاسخ هاي سازه دارد. بنابراين، مطالعه روش هاي جديد كارآمد در شناسايي و ارزيابي دقيق اين پارامتر، جهت ارتقاء روش هاي بروزرساني مدل هاي عددي، از اهميت بالائي برخوردار است. در پژوهش حاضر رفتار مكانيكي مدل يك اسكله ساحلي به صورت عددي و آزمايشگاهي مورد مطالعه قرار گرفت. آزمايش هاي مربوط به تحليل مودال تجربي جهت استخراج پاسخ هاي سازه صورت پذيرفت. همزمان، مدل عددي سازه تهيه و براساس آن تحليل مودال عددي انجام گرفت. سپس بر اساس روش پيشنهادي مبتني بر بروزرساني مدل اجزاي محدود سازه، نسبت به تعيين درصدهاي گيرداري اتصالات اقدام و مدل اجزاي محدود با قابليت انطباق پذيري بيشتر با مدل واقعي تهيه گرديد. نتايج حاصله مبين صحت فرض عدم گيرداري كامل اتصالات عرشه به پايه ها بود و مشاهده گرديد كه نتايج مدل بروز رساني شده توسط اين روش، بسيار نزديك به مدل واقعي مي باشد.