تأثير جنسيت و سطح فعاليت بدني بر خودكارآمدي دانشجويان

مطالعه خودكارآمدي و متغيرهاي اثرگذار بر آن يكي از موضوعات داغ در حوزه عملكرد ورزشي و فعاليت بدني است، اما جايگاه بسياري از اين متغيرها روشن نيست. بر اين اساس، هدف اين تحقيق تعيين تأثير جنسيت، سطح فعاليت­بدني و تعامل اين دو بر خودكارآمدي دانشجويان تربيت­ بدني و غير تربيت ­بدني بود. بدين منظور 131 نفر از دانشجويان دانشگاه شهيدرجايي به طور تصادفي در قالب چهار گروه جداگانه دختر و پسر به تفكيك نوع رشته (تربيت­ بدني و غيرتربيت ­بدني) انتخاب شدند. آزمودني ­ها پس از آگاهي از اهداف پژوهش، پرسشنامه خودكارآمدي عمومي شرر متشكل از 17 سوال را تكميل نمودند. داده­ها با استفاده از نرم­افزار SPSS و از طريق روش تحليل واريانس دو عاملي مورد ارزيابي قرار گرفت. يافته ­هاي تحقيق نشان داد كه اثر اصلي سطح فعاليت بدني معنادار بود، به عبارت ديگر شركت كنندگان فعال داراي خودكارآمدي بالاتري نسبت به شركت كنندگان غيرفعال بودند. اما اثر اصلي جنسيت و اثر تعامل فعاليت بدني و جنسيت معنادار نبود. با توجه به اين نتايج مي ­توان توصيه نمود كه با افزايش سطح فعاليت مي ­توان خودكارآمدي را افزايش داد و بدين ترتيب مي ­توان از فعاليت بدني و ورزش به عنوان ابزاري جهت بهبود فاكتورهاي روانشناختي همچون خودكارآمدي بهره برد.