تغييرات سطح MANF جسم ­مخطط موش‌هاي صحرايي نر در معرض سم عصبي تزريقي توسط جراحي استريوتاكسيبه دنبال 4 هفته دويدن روي نوارگردان

با توجه به نتايج تحقيقات پيشين و تاثير تمرين اختياري روي فاكتورهاي نروتروفيك در درمان بيماري پاركينسون هدف از انجام پژوهش بررسي تغييرات سطح MANF جسم­مخطط موش هاي صحرايي نر در معرض سم عصبي تزريقي توسط جراحي استريوتاكسيبه دنبال 4 هفته دويدن روي نوار گردان بود.24 سر موش صحرايي نر به چهار گروه شم، كنترل پاركينسون، كنترل سالمو تمرين پاركينسون تقسيم شدند. گروه تمرين به مدت چهار هفته 5 روز در هفته و روزانه 2 جلسه 15 دقيقه‌اي كه حداقل 1 ساعت از هم فاصله داشتند با سرعت 15 متر بر دقيقه تمرين انجام دادند. تزريق محلول 6-هيدروكسي دوپامين (6-OHDA) به داخل جسم مخطط مغز با هدف توليد مدل تجربي پاركينسون صورت گرفت. سه هفته پس از تزريق 6- هيدروكسي، تست چرخشي آپومورفين براي تأييد پاركينسوني شدن موش­ها انجام شد. سطوح MANF جسم­ مخطط با روش اليزا اندازه‌گيري گرديد. داده­ها به روش One way ANOVA و آزمون تعقيبي توكي تجزيه و تحليل شد.يافته ها نشان داد سطح MANF جسم‌ مخطط در گروه كنترل پاركينسون (9±26.91 پيكوگرم بر ميلي‌گرم) نسبت به گروه كنترل سالم (2±45.22 پيكوگرم بر ميلي‌گرم) تفاوت معناداري دارد (p=≤0.05). همچنين سطح MANF جسم ­مخطط در گروه تمرين پاركينسون (2±29.35 پيكوگرم بر ميلي‌گرم) نسبت به گروه كنترل پاركينسون (9±26.91 پيكوگرم بر ميلي‌گرم) افزايش داشت اما تفاوت آن معنادار نبود (p˃0.05). نتيجه اين پژوهش نشان داد كه اجراي برنامه دويدن روي نوارگردان با مشخصات مطالعه حاضر سبب افزايش سطحMANF جسم مخطط نمي شود و بنابراين نمي توان با قاطعيت نقش حفاظت نروني براي اين پروتكل تمريني قائل شد و نياز به تحقيقات بيشتري مي باشد.