حريم خصوصي ؛ قلمرو ، مصاديق و تحليل مباني فقهي آن از منظر فقه اماميه

حريم خصوصي را مي توان قلمروي از زندگي هر فرد دانست و ماهيت آن با هويت و شخصيت انساني پيوند دارد، ازاين‌رو انتظار دارد ديگران بدون رضايتش به آن قلمرو وارد نشوند يا به اطلاعات آن قلمرو دسترسي نداشته باشند. منازل و اماكن خصوصي، جسم افراد و ارتباطات خصوصي از مهم ترين عرصه هاي حريم خصوصي هستند. ورود به منازل بدون استيذان، سوءظن، تجسس، اتراق سمع و بصر، نميمه و غيبت، سب و هجو و قذف، اشاعه فحشا و هتك ستر و خيانت در امانت از مهم‌ترين مصاديق ورود به حريم خصوصي محسوب مي شوند. حمايت از حريم خصوصي، شرايط لازم براي رشد و تكامل شخصيت افراد فراهم مي آورد، اين امكان را براي انسانها فراهم مي سازد كه فارغ از فشارها و ملاحظات و محذورات بيروني مختلف، عرصه‌هاي خلوت و تنهايي و آرامش و امنيت خاطر براي خود داشته باشند و در آن عرصه‌ها با تعقيب اهداف و غايات كاملاً خصوصي و خالصانه، درجات مختلفي از صميميت را مطابق با ميل خود با ديگر هم نوعان برقرار كنند. بي‌شك، حفظ كرامت و شرافت ذاتي انسان در پرتو متخلق شدن به اخلاق الهي و رعايت حقوق ديگران محقق مي‌شود.تعدي و تجاوز به حقوق انسانها وصف شرافت و كرامت انساني را زايل مي‌كند. بنابراين رعايت حقوق ديگران ضرورت تداوم برتري و فضائل انساني است.