مطالعه تطبيقي حقوق كودكان در اسلام ، منشور حقوق شهروندي و كنوانسيون 1989 حقوق كودك

كودك و كودكي واژه هايي بسيار مانوس و آشنا در فرهنگ ، ادبيات و مكالمات روزمره ما هستند . هر روز كودكان زيادي در مسير زندگي ما قرار مي گيرند كه به نوعي زندگي آنها به ما وابسته است . با اين وجود هنوز درك صحيحي از حقوق كودك در ميان عامه مردم وجود ندارد . مجموعه قوانين داخلي كه آموزه هاي ديني سهم عمده اي در وضع آنان دارند ، در بسياري از موارد اشاره هايي گذرا به اين حوزه از حقوق نموده و با تساهل از آن عبور كرده اند . قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران نيز كه اساس و شالوده اصلي قوانين داخلي را پي ريزي مي نمايد ، نگاه مستقلي به كودك و حقوق كودكان نداشته است . با اين حال با ابلاغ منشور حقوق شهروندي به مثابه برنامه و خط مشي دولت ، نگاه نو و تازه تري به اين حوزه از حقوق معطوف شده و با استقلال حقوق كودك بعنوان يك شهروند ، موادي از منشور به وي اختصاص يافته است . گرچه جمهوري اسلامي ايران با پيوستن به پيمان نامه جهاني حقوق كودك 1989 ، پايبندي خود به حقوق كودكان را اعلام نموده است ، اما جستاري در حقوق داخلي و كنكاش در مجموعه رفتارهاي اجتماعي كشور ثابت مي كند كه تا نيل به اجرايي شدن مفاد اين كنوانسيون ، راهي دراز در پيش داريم . در بحث توسعه پايدار ، نقش بي بديل كودكان بعنوان بالاترين ذخيره منابع انساني جامعه مي تواند چشم انداز وسيعي را ترسيم نمايد . محروميت كودك از حقوق ذاتي و طبيعي خود ، موجبات اضمحلال دروني وي و دنياي پيش رويش را بدنبال خواهد داشت و برعكس ، تلاش براي شخصيت سازي و پرورش متعادل او ، جهان آينده را به سوي ثبات و تعادل سوق خواهد داد . مطالعه تطبيقي مجموعه آموزه هاي ديني ، منشورحقوق شهروندي و كنوانسيون بين المللي حقوق كودك ، مي توان نگاه شفاف تري به اين مقوله را به ما عرضه كند .