بررسي ميانجي‌گري به ­عنوان شيوه­اي براي حل وفصل اختلافات ديوان بين­ المللي حَكَميت ورزش

با توسعه چشمگير ورزش در دهه ­هاي اخير و تبديل آن به يك صنعت بزرگ و پرمخاطب، مباحث حقوقي مربوط به آن نيز غامض ­تر و پيچيده ­تر شده ­اند. عرصه ورزش باتوجه به شرايط و مقتضيات منحصربفرد خويش، از قواعد حقوقي ويژه ­اي برخوردار است كه در بسياري از ابعاد اساساً آن را از دادگاه ­ها و محاكم عمومي متمايز مي ­سازد. رويه ميانجي‌گري از نيمه دهه هفتاد ميلادي، با تمسك به روش‌هاي غيركيفري براي حل اختلافات شكل گرفت و نظام عدالت كيفري را تحت تأثير قرار داد. وجود ميانجي‌گري در محاكم ورزشي نوعي مزيت براي ورزش است كه طرفين بدون حضور در مجامع رسمي دادگاهي، مشكلات خود را با منطق و عدالت در بين خود حل و فصل مي­ كنند. با چنين رويكردي، ديوان بين­ المللي حَكَميت در ورزش با هدف فراهم نمودن ابزاري سريع و كم­ هزينه براي حل اختلافات عرصه ورزش ايجاد شده است. اين مقاله به تبيين و معرفي ميانجي‌گري و مزاياي استفاده از آن در ورزش مي­ پردازد.