فراتحليل مطالعات بي تفاوتي اجتماعي در ايران، 1395-1380.

بي تفاوتي اجتماعي كه يكي از تبعات جوامع درحال گذار است به وضعيتي اشاره دارد كه طي آن، افراد به واسطه عدم اتصال ذهني و عيني با جامعه، با بي علاقگي و بي اعتنايي به واقعيت هاي پيرامون، از انجام مشاركت اجتماعي-سياسي، مسئوليت هاي اجتماعي، فعاليت هاي دگرخواهانه و درگيري فعال و مدني در مسائل اجتماعي پرهيز مي كنند. در پژوهش حاضر كه به روش فراتحليل انجام يافته است 23 پژوهش علمي در مورد بي تفاوتي اجتماعي مورد تحليل واقع شد. مطالعات مورد تحليل، مربوط به سال هاي 1380 تا 1395 است كه اين داده ها از پايگاه هاي اطلاعاتي ايران داك، كتابخانه ملي، سايت نورمگز، مگ ايران و سيويليكا استخراج شده است. با استخراج سوال، هدف، روش و نتايج پايان نامه ها و مقالات، اين داده ها تحليل شد. نتايج عبارتند از اينكه 8/60 درصد پژوهش هاي مورد تحليل در سال هاي 1393 و 1394 انجام يافته اند. 6/82 درصد پژوهش ها به روش كمي صورت گرفته است و 3/91 درصد پژوهش ها از نوع مطالعات موردي و عملي بوده اند. هدف 8/60 درصد پژوهش ها بررسي ميزان بي تفاوتي اجتماعي و عوامل موثر بر آن بود. 52 درصد آنها مسئله بي تفاوتي اجتماعي را روي شهروندان و 8/42 درصد روي دانشجويان كار كرده اند. پژوهش هاي تحليل شده، 30 متغير مستقل را بررسي كرده اند كه از اين ميان متغير مستقل بيگانگي اجتماعي بيشترين فراواني را دارد و بعد از آن متغيرهاي فردگرايي، رضايت اجتماعي، اعتماد اجتماعي، اثر بخشي اجتماعي و احساس محروميت نسبي بيشترين فراواني را در بين ساير متغيرهاي مستقل دارند.