كنكاشي در ايجاز و اطناب به عنوان دو مؤلفه ي بلاغي در كتاب مجالس سبعه ي مولوي

ايجاز و اطناب از مهمترين نكات موثرسازي كلام بليغ در ادبيات عرب و عجم است. براي هر كدام از اين ها، زمينه هايي در كتاب هاي بلاغي مي توان به دست آورد كه با وجود يكسان نبودن همه ي آن ها، در اغلب موارد، اشتراكات چشم گيري را مي توان مشاهده كرد. هدف اين مطالعه بررسي اين مهم؛ يعني موارد ايجاز و اطناب در كتاب مجالس سبعه يا هفت خطابه ي مولوي و اغراض ثانويه ي آن ها بوده و به دنبال اين است تا بيشتر معلوم نمايد كه آيا مولوي در كتاب هفت خطابه به ايجاز گراييده يا اطناب و چرا؟ نتايج به دست آمده از داده ها، معلوم نمود كه مولانا جلال الدين بلخي، در كتاب مجالس سبعه ي خود، رويكرد اطناب را بر ايجاز ترجيح داده و به دليل رعايت مقتضاي حال و وضعيت مخاطبان خود تلاش نموده تا با اين شيوه ي بلاغي بر آن ها تاثير بيشتري گذاشته و آن ها را اقناع نمايد. ضمناً از موارد اطناب، كاربرد دو مورد حشو مليح و ايضاح بعد از ابهام، بر ديگر زمينه هاي اطناب پيشي گرفته است.