ابعاد سه‌گانه‌ي كشف وحدت در مثنوي معنوي

وحدت يكي از راهكارهاي مهم باهم زيستن انسان‌ها است. و قد علم كردن در برابر مشكلات روزمره را مي‌توان در تار و پودهاي وحدت جستجو كرد. انسان‌ها از بدو خلقت همواره در اين مسير گام نهاده‌اند. از اين كه زندگي انسان‌ها هم رابطه ي تنگاتنگي با ادبيات دارد، ادبيات هم در انعكاس اين راهكار مستثني نيست، ازجمله در ديدگاه صوفيان اين راهكار به وحدتي بدل شد كه نهايتاً منجر به كشف حضوري گرديد. در مثنوي هم اين راهكار به همه‌گرايي تبديل شد كه از وحدت انسان با درون خويش شروع شد و با وحدت انسان نسبت به همديگر ادامه پيدا كرد كه رويكردهاي اومانيستي به خود گرفت و منجر به ديدگاه هاي انسان دوستانه و مسالمت آميز شد كه فرهنگ همدلي و يكسان بودن گوهر آفرينش انسان را رواج داد كه منجر به پي بردن واحدانيت خداوند شد. اين پژوهش ابتدا به خاستگاه وحدت در ادبيات صوفيانه پرداخته و ابعاد آن را از ديدگاه آن‌ها مورد بحث قرار مي‌دهد. سپس به خاستگاه آن در مثنوي معنوي از سه جنبه‌ي وحدت انسان‌ها، يكي با درون خود، ديگري باهم‌نوعان خود و سومي با خداوند يعني گره زدن آن به وحدانيت خداوند، اشاره نموده است.