اژدهاي برون ، اژدهاي درون نگاهي به بن مايه اسطوره اژدها در متون باستاني و بررسي دروني شدن ويژگي هاي آن در ادبيات عرفاني مولانا

عرفا در بيان تجربه هاي روحي خود ناگزيرند قالب هايي بيابند تا انواع تشبيهات و استعارات و سمبل ها و . . . به راحتي در آن جاي گرفته و امكان بسط مطلب را ، در عين پوشيدگي به آنان بدهد . لذا بيشتر به قالب شعر و اسطوره روي مي آورند كه جايگاه مناسبي براي جولان اين گونه مؤلّفه هاست . مولانا خود بيشترين استفاده را از دنياي شعر كرده زيرا بهترين قالب براي ريختن گدازه ها و گزاره هاي روحي و رواني ، شعر است. ميدان اسطوره گاه از شعر هم فراخناك تر است . زيرا به سبب داشتن مؤلّفه هاي فراوان در حوزه ي رمز و نماد ، معنا بيشتر در ابهام فرو مي رود و زيبايي در ابهام است. مطالعه ي اين نوشتار نشان مي دهد كه چگونه بن مايه اسطوره اي « اژدها » در دوره حماسي ، مظهري بيروني داشته و چگونه در دوره هاي بعدي ، دست آويز عرفايي چون مولانا شده تا خصوصيات اين اسطوره را دروني كرده و آن را در جهت بيان مفاهيم عالي عرفاني به خدمت بگيرد . گويي اين اسطوره و مي توان گفت اكثر اسطوره هاي ادبي سيري از آفاق به انفس داشته اند .اسطوره اژدها يكي از دهها اسطوره اي است كه بر اين مطلب صحه مي گذارد كه اساطير عرفاني ريشه در اساطير حماسي دارند .