بررسي تطبيقي انديشه هاي كلامي مولانا و حافظ (بر تأكيد بر موضوع رؤيت خداوند)

در آثار نظم و نثر فارسي گاهي به نكات و موضوعات فلسفي، كلامي، عرفاني برخورد مي-كنيم. موضوع علم كلام هم در برخي از آثار ادبي بازتاب گسترده اي داشته است. حافظ و مولوي از بزرگ ترين شاعران عرفاني با مذهب كلامي اشعري هستند. مولوي فقط در قالب لفظ وكلمه موضوعات كلامي را در اشعار خود آورده است اما برداشت و منظور عرفاني دارد. در ظاهر، كلام را نشان مي دهد، اما مفهوم اصلي آن عرفاني است. حافظ نيز مفاهيم را به زبان كلامي به نظم درآورده است. علم كلام و قرآن شناسي و... در زمان حافظ رواج داشته است بنابراين يكي از دلايل تمايل كلامي اشعري او همين بوده است. در اين تحقيق به بحث و بررسي يكي از موضوعات كلامي(رؤيت) در اشعار حافظ و مولوي و همچنين بررسي وجوه اشتراك اين دو شاعر اشعري مذهب پرداخته شده است. حاصل پژوهش نشان مي دهد كه دربارۀ حافظ تا كنون به طور قطع و يقين چه از نظر مشرب و چه از نظر مذهب چيزي اثبات نشده است. به اعتقاد حافظ پاكدلان مخلص مي توانند به ديدار حق نائل شوند، در عين حال وي ديدار خدا با چشم سر را قبول ندارد. مولوي فقط در قالب لفظ و كلمه موضوعات كلامي را در اشعار خود آورده است، اما برداشت و منظور عرفاني دارد.