بررسي روايت شير و نخچيران از منظرگرماس

روايت شناسي شيوه اي است كه با آن مي توان مناسبات دروني اجزاي سازنده ي يك روايت را مورد بررسي قرار داد. برخي داستان هاي كهن قابليت بررسي با شيوه هاي روايت شناسي جديد را دارند. حكايت شير و نخچيران از جمله حكايت هاي كهني است كه دستمايه بيان برخي مطالب اخلاقي و عرفاني از سوي مولانا قرار گرفته است. اين روايت را مي توان با الگوي روايت شناسي گرماس مورد بررسي قرار داد. الگوي گرماس با تأكيد بر نقش تقابلي كنشگرها در پديد آمدن هسته داستان، به طرح دو مسئله ي مهم تقابل هاي دوگانه و زنجيره هاي روايي مي پردازد. او تقابل هاي دوگانه را به صورت سه جفت دوتايي (فاعل، هدف/ فرستنده، گيرنده/ ياريگر، رقيب) مطرح مي كند و زنجيره هاي روايي را در سه بخش اجرايي، پيماني و انفصالي قابل دسته بندي مي داند. پژوهش حاضر به بررسي روايت شير و نخچيران در مثنوي معنوي از منظر الگوي گرماس مي پردازد. در اين روايت تقابل هاي دوگانه و زنجيره هاي روايي مورد نظر گرماس قابل بازيابي است.