بررسي مفهوم نسبيّت در مثنوي مولانا و تمثيل هاي مربوط به آن

ذهن نسبيّت گراي مولانا، طبيعت و جريانات آن را در قالب تمثيل هاي زيبا و هنرمندانه با زبان شعر به تصوير مي كشد. نسبيّت در مثنوي به گونه اي است كه بعضي معتقدند در مثنوي كثرت گرايش مطرح شده است . اين ديدگاه مولانا در مثنوي با به كارگيري تصاوير، نمادها و مفاهيم متضاد و تمثيل ها و در نگاهي تاويلي بروز و ظهور پيدا كرده است. اين پژوهش اين موضوع را بررسي مي كند كه نسبيّت در انديشه ي اين شاعر بزرگ و در اثر ارزشمند او (مثنوي) تاثير به سزايي داشته است. در اين پژوهش تلاش گرديده با روشي تحليلي – استنادي و با مراجعه به كتب تحليلي دست اول در اين حوزه به واكاوي، برجسته كردن و بررسي ابعاد اين نسبيّت از راه گذر تضادهاي مطرح شده بپردازد. در ابتدا مطلق بودن حقيقت و نسبي بودن راه رسيدن به آن و نسبي بودن امور براساس ديدگاه ها و احوال دروني بررسي شده و سپس تضادها و تمثيل هاي مرتبط و برجسته در مثنوي از جمله خيروشر، ايمان و كفر، نيك و بد و ... و پديد آمدن نسبيّت از دل اين تضادها موضوع سخن قرار گرفته است.