بهره هاي عرفاني مولانا جلال الدين بلخي از آيه تجلي (143اعراف)

قرآن كريم به عنوان برترين كتاب آسماني، همواره از منابع الهام بخش شاعران و نويسندگان ادب فارسي بوده است. يكي از پربسامدترين آيات قرآن كريم كه در ادبيات عرفاني تاثير به سزايي داشته است، آيه صدوچهل وسوم از سوره اعراف موسوم به آيه تجلي است. از ميان شاعران فارسي زبان مولانا جلال الدين، از الفاظ و مفاهيم والاي اين آيه فراوان بهره جسته است. استشهاد هاي فراوان مولوي به مضامين اين آيه و فقدان پژوهشي در اين زمينه ما را بر آن داشت تا در مقاله اي مستقل به تبيين و تحليل اين تاثير پذيري در اشعار اين شاعر بلند پايه بپردازيم. شيوه ما در اين پژوهش براساس مطالعه بينامتني و تحليل محتوا مي باشد. آنچه از جمع آوري و طبقه بندي اشعار مولانا جلال الدين به دست مي آيد، استشهاد اين شاعر بزرگ به داستان آيه تجلي در پنج مبحث عمده: ديدار پروردگار، شوق، لن تراني، تجلي، بيهوشي موسي(ع) و اندكاك كوه است كه به بررسي آن مي پردازيم.