زيستن سعادتمندانه در مواجهه با ديدگاه هاي مولوي و شوپنهاور

سعادت، آن اندازه قدر و قيمت دارد كه خاصّه به دليل كامۀ بسياري از انسان ها در آگاهي از رهيافت هاي برخوردار نمودن زندگي خود از آن، هماره مورد واكاوي انديشمندانۀ اهالي فلسفه، اخلاق و حكمت قرار گرفته باشد. چنانكه در ميان فلاسفۀ غرب، آرتور شوپنهاور، و در ميان عرفاي ايراني، جلال الدّين مولوي، هركدام بنا بر شخصيّت ذهني خود در مواجهه با زندگي و چشم داشت هايش از آن، دريچه هايي بر اين مقوله گشوده اند. با درنگي بر احوال و آثار مولانا و شوپنهاور و بررسي آن ها به روش تحليل محتوا دريافته مي شود كه يكي از نخستين تفاوت هاي فكر فلسفي شوپنهاور و فكر عرفاني مولوي در تعريف سعادت، برخاسته از حضور خدا و موضوعات بازبسته به باورمندي به وجود او، از جمله زندگي آنسري، در متن فكر عرفاني مولوي و غياب اين ها در متن فكر فلسفي شوپنهاور است. امّا وقتي پاي بازخواني مسائلي چون آنچه هستيم ها، آنچه داريم ها و آنچه مي نماييم هاي انسان و نقش هركدام در فراهم آورن سعادت در ميان مي آيد، خطوط فكري اين دو شخصيّت مهيب شباهت بيشتري به يكديگر پيدا مي كند. اين نقاط شباهت، نظير تأثير ادراك ذهني در مواجهه با پديده ها و اتّكا بر آنچه هستيم ها به عنوان غني ترين عناصر دخيل در سعادتمندي، اكنون نيز در دنياي مدرن و توسّط خواهندگانِ به تنگ آمده از نابخت ياري ها و ناكامي هاي زندگي، شاياي توجّه و به كارگيري است.