كارآفريني در راستاي توسعه پايدار روستايي

اﻣﺮوزه در ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺸﻮرﻫﺎ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺎرآﻓﺮﯾﻨﯽ و ﮐﺎرآﻓﺮﯾﻨﺎن ﺗﻮﺟﻪ ﺧﺎص ﺻﻮرت ﻣﯽﮔﯿﺮد و تقويت كارآفريني‌ها و نوآوري‌ها و ايجاد بستر مناسب براي اين امر، از ابزارهاي پيشرفت اﻗﺘﺼﺎدي ﮐﺸﻮرﻫﺎي در ﺣﺎل ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺑﻪﺷﻤﺎر ﻣﯽآﯾﺪ؛ زﯾﺮا ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﭘﺎﯾﺪار اﻗﺘﺼﺎدي (ايجاد اﺷﺘﻐﺎل، ﻧﻮآوري در ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎ، رﯾﺴﮏﭘﺬﯾﺮي و ﻣﻮارد دﯾﮕر) گردد. از اين رو كارآفرين به عنوان يك راهبرد در توسعه، شكوفايي و رشد جوامع انساني به عاملي بي‌بديل تبديل گشته اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻃﺮﯾﻖ آن ﻫﻤﻪ ﻋﻮاﻣﻞ و ﻣﻨﺎﺑﻊ و اﻣﮑﺎﻧﺎت ﯾﮏ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮدﺟﻮش و از راه ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ در ﯾﮏ روﻧﺪ ﺗﮑﺎﻣﻠﯽ در ﺟﻬﺖ ﻧﯿﻞ ﺑﻪ آرﻣﺎنﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﺴﯿﺞ ﺷﺪه و ﻣﻨﺸﺄ ﺑﺴﯿﺎري از آﺛﺎر و ﭘﯿﺎﻣﺪﻫﺎي مثبت اقتصادي – اجتماعي مي‌گردد ( اكبري، 1385). از طرفي نبود فرصت‌هاي شغلي، وجود بيكاري و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻓﻘﺮ روﺳﺘﺎﯾﯽ را ﻣﯽﺗﻮان از ﻣﺸﮑﻼت اﺳﺎﺳﯽ روﺳﺘﺎﻫﺎي ﮐﺸﻮر ﺑﺮﺷﻤﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﺎﺟﺮتﻫﺎي روﺳﺘﺎ- ﺷﻬﺮي ﻣﻨﺠﺮ ﺷﺪه و اﯾﻦ اﻣﺮ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ را ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺷﻬﺮﻫﺎ و ﻫﻢ روﺳﺘﺎﻫﺎ و در واﻗﻊ، ﺑﺮاي ﮐﻞ ﮐﺸﻮر ﻓﺮاﻫﻢ آورده است (دادورخاني،1390) كه از چالش‌هاي مهم پايداري سكونت‌گاه‌هاي روستايي است. با عنايت به اﯾﻦ ﭼﺎﻟﺶﻫﺎ در ﺟﻮاﻣﻊ روﺳﺘﺎﯾﯽ، اﻓﺮاد ﻣﻮﻓﻖ در ﻣﻘﺎم ﮐﺎرآﻓﺮﯾﻦ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﻮﻟﯿﺪ را ﮔﺮدآورﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﻼش و ﮐﻮﺷﺶﻫﺎي خلاقانه ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﺳﻮق دﻫﻨﺪ. محيط روستايي معرف يك محيط كارآفريني ﻣﻌﯿﻦ ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ وﺳﻌﺖ ﺑﺎ ﺷﺮاﯾﻂ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، اﻗﺘﺼﺎدي و ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ داراي ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻢ ﻣﯽتواند موجب ضعف كارآفريني داخلي و نوآوري گردد. بنابراين توسعه فعاليت‌هاي ﮐﺎرآﻓﺮﯾﻨﯽ در ﻣﻨﺎﻃﻖ روﺳﺘﺎﯾﯽ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻇﺮﻓﯿﺖﻫﺎ و ﭘﺘﺎﻧﺴﯿﻞﻫﺎي ﻣﻮﺟﻮد در روﺳﺘﺎﻫﺎ ﺻﻮرت ﮔﯿﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ دﺳﺖ ﯾﺎﺑﺪ و ﻣﻮﺟﺒﺎت توسعه ﭘﺎﯾﺪاري روﺳﺘﺎﻫﺎ را ﻓﺮاﻫﻢ ﻧﻤﺎﯾﺪ. مقاله حاضر سعي در تبيين و تحليل و ‌بررسي كارآفريني در راستاي توسعه پايدار روستايي دارد. روش‌شناسي اين پژوهش از نوع مطالعات كتابخانه‌اي و اسنادي مي‌باشد و در انتها جمع‌بندي و پيشنهاداتي خاص كشور ايران ارائه مي‌شود.