نقش قارچ¬هاي ميكوريزا در افزايش بيوماس و عملكرد دانه توده¬هاي مختلف كنجد در شرايط مختلف آبي

اين آزمايش به منظور بررسي اثرات سطوح مختلف تنش خشكي و دو گونه قارچ ميكوريزا بر عملكرد و بيوماس 8 توده محلي كنجد، آزمايشي به صورت طرح فاكتوريل اسپليت پلات با 3 تكرار در مزرعه تحقيقاتي هنرستان كشاورزي اروميه واقع در 12 كيلومتري شهرستان اروميه اجرا گرديد. فاكتور اصلي شامل سطوح مختلف آبياري، آبياري نرمال: آبياري بعد از 70 ميليمتر تبخير و تعرق گياه يا ETc، تنش ملايم: آبياري بعد از 90 ميليمتر تبخير و تعرق گياه يا ETc و تنش شديد: آبياري بعد از 110 ميليمتر تبخير و تعرق گياه يا ETc، فاكتور فرعي شامل دو گونه قارچ ميكوريزا Glomus mosseae، Glomus intraradices و عدم تلقيح با قارچ ميكوريزا و فاكتور فرعي فرعي شامل 8 توده¬هاي محلي كنجد به نام¬هاي جيرفت 13، محلي طارم زنجان، محلي مغان، ناز چند شاخه، TC-25، TS-3، داراب 14 و دشتستان 5 بود. نتايج تجزيه واريانس نشان داد تاثير سطوح مختلف آبياري، ميكوريزا و ژنوتيپ بر صفات مورد مطالعه معني¬دار بود. مقايسه ميانگين نيز نشان داد با افزايش شدت تنش خشكي، عملكرد دانه، و كليه صفات مورد مطالعه در اين تحقيق كاهش معني¬داري يافت. تنش شديد خشكي عملكرد دانه را به ميزان 63 درصد كاهش داد. استفاده از دو گونه قارچ ميكوريزا نسبت به حالت عدم مصرف ميكوريزا كليه صفات را افزايش داد. در بين توده¬هاي¬ محلي كنجد مورد بررسي در اين تحقيق، ژنوتيپ¬هاي محلي مغان و محلي طارم زنجان از نظر عملكرد و زيست توده گياهي بر ساير توده¬هاي محلي برتري داشتند.