راهكارهاي پرورش خلاقيت دانش آموزان دوره ابتدايي

در دهه1950 ميلادي، مغرب زمين شاهد شكل¬گيري يك موج علمي، باهدف شناخت و پرورش خلاقيت بود واز همان زمان نخستين، مطالعات و تحقيقات بنيادين در زمينه خلاقيت آغاز شد. امروزه جوامع بشري به علت مواجهه با تحليل منابع طبيعي، وابستگي متقابل ميان كشورها سرعت فزاينده تغيرات، نياز به پرورش خلاقيت را بيشتر احساس مي¬كنند. نياز به يافتن تصويري هرچه جامع¬تر و دقيق¬تر از آينده، براي هر جامعه¬اي ضروري است. چنين تصويري از آينده در افراد جامعه انگيزه لازم را براي نيل به بالاترين سطح تفكر و خلاقيت به وجود مي-آورد. بنابراين تمدن بشري مرهون انديشه خلاق انسان بوده¬ است و دوام آن بدون بهر¬ه¬گيري از خلاقيت، كه عالي¬ترين عملكرد ذهن آدمي قلمداد مي¬شود، غير ممكن است.در وضعيت كنوني، خلاقيت نه¬تنها يك ضرورت، بلكه شرطي براي بقا به حساب مي¬آيد. بنابراين لازم است نظام آموزشي به تربيت و پرورش افرادي تأكيد كند كه به حل خلاق مسائل پيش¬بيني ناپذير قادر باشند. به اعتقاد رابينسون (2010) در فرهنگ روانشناسي، سيلامي خلاقيت، همان تمايل و ذوق به ايجادگري است كه در همه افراد و در همه سنين، به طور بالقوه موجود است و با محيط اجتماعي و فرهنگي، پيوستگي مستقيم و نزديك دارد. به عقيده تورنس خلاقيت عبارت است از فرايند احساس مشكلات و مسائل، اختلاف نظر در باره اطلاعات، خطا كردن در عناصر و عوامل اشيا، و نيز حدس زدن و تشكيل فرضيه¬ها در باره اين كمبودها، ارزيابي و آزمايش اين حد¬س¬ها و فرضيه¬ها و احتمالا اصلاح و آزمايش مجدد آنها و نهايتا مرتبط ساختن نتايج. دوران كودكي نقشي حساس و تعيين كننده در زندگي انسان دارد توجه به اين دوران تا آنجاست كه اولأ روانشناسان و صاحب نظران تعليم و تربيت، دوران كودكي را غالباً به عنوان برجسته¬ترين مرحله در تكوين شخصيت انسان دانسته¬اند؛ و دوم اينكه پژوهشگران، وجود تعارضات، اختلافات و نابساماني¬هاي رواني در اين سنين را از عوامل اساسي در بروز مشكلات در سراسر زندگي فرد مي¬دانند.