رويكرد ديني در ژرف ساخت معنايي هنر سنتي و نقش آن در آموزش آگاهي مدار

آن چه در فرهنگ و تمدن هر ملت جزو حيطه هنر سنتي قرار مي گيرد در حقيقت بازنمود تفكرات و نحوه نگرش آن قوم در باب جهان هستي و ايدئولوژي آنان در باب عالم، زندگي و مرگ است كه در كالبد آثار هنري ايشان متبلور مي گردد. بنابراين براي دريافتي غير سطحي و دستيابي به ژرف ساخت هاي معنايي از آثار هنري هر قوم يا ملت بايد به ريشه يابي معناي ضمني اين آثار در باورهاي ديني به مثابه شكل دهنده جهان بيني و ايدئولوژي آنان پرداخته شود. در اين پژوهش سعي بر آن است تا با گردآوري داده ها به روش كتابخانه اي و جمع بندي به شيوه توصيفي – تطبيقي، خاستگاه معاني ضمني محمول در هنر هاي سنتي ايراني – اسلامي با كنكاش در مقوله فرهنگ و هنر اسلامي به مثابه هنر مقدس و معنادار تا حد امكان ريشه يابي گردد. همچنين ميزان تاثير گنجاندن اين ژرف ساخت ها با رويكرد آموزش آگاهي مدار در سرفصل هاي درسي رشته هاي هنري به ويژه هنر هاي سنتي و ميزان تاثير آن در بهبود روند آموزش و نيز پرورش هنرمندان آگاه با استفاده از نظرسنجي در جامعه آماري انتخابي از اساتيد و دانشجويان دانشكده هنر و معماري دانشگاه شيراز و دانشگاه هنر شيراز بررسي مي گردد. هدف از اين مقوله راهگشايي جهت پرورش هنرمنداني با توانمندي همزمان درتكنيك و معنا در حيطه هنرهاي سنتي است، چرا كه خلق آگاهانه، تضمين بقاي تكنيك خلاق و معنادار در گذر زمان است.