نقش مايه هاي فراموش شده تذهيب و تشعير در منسوجات و سفالينه ها

هنر تذهيب و تشعير به عنوان يك هنر پايه­اي و بنيادي همواره در طول تاريخ در اختيار كتاب­آرايي بوده است. اين هنر در دوره­هاي مختلف بر ساير هنرها از جمله به هنر پارچه و سفال تاثير گذاشته و زيبايي خاصي بر آنها بخشيده است كه حاصل آن علاوه بر گسترش نقش­مايه­هاي اصيل سنتي در جامعه، باعث همگوني و هماهنگي بين عناصر مختلف مورد استفاده در سطح زندگي شده است. بدين طريق هنر نگارگري همواره در بطن زندگي مردم بوده و همگان با آن عجين بودند، در دوره معاصر حضور نقش­مايه­­هاي تشعير و تذهيب در ساير هنرها به­خصوص در منسوجات و سفالينه­ها رو به فراموشي رفته و بدين ترتيب اين نقش­مايه­ها در دوره معاصر در منسوجات و سفالينه­ها كمتر حضور دارند حال سوال اصلي اين است كه تشعير و تذهيب در مكاتب هنري ايران چه تاثيري بر نقش مايه­هاي پارچه و سفال آن دوره داشتند كه در دوره معاصر ديده نمي شوند. هدف اين پژوهش دستيابي به شيوه هاي اجرايي نقوش تذهيب و تشعير در منسوجات و سفالينه هاي دوره معاصر است كه روش پژوهش تركيبي توصيفي - تحليلي و همچنين تطبيقي مناسب به نظر مي رسد. كه در نهايت مي­توان عنوان كرد كه در مكاتب هنري ايران، هنرهاي صناعي از هنر نگارگري، به­خصوص از نقش­مايه­هاي تذهيب و تشعير بسيار الهام گرفته، به طوري كه يك وحدت رويه و انسجام بصري در همه هنرهاي صناعي حاكم بوده كه در دوره معاصر كمتر ديده مي شود.