بررسي توزيع مكاني ضريب هدايت الكتريكي و نسبت جذب سديم در آب هاي آبياري

به منظور مدیریت بهتر منابع آب و خاك و برنامه ریزی صحیح جهت حصول عملكرد حداكثر در گیاهان زراعی, تعیین میزان عناصری نظیر سدیم در آب آبیاری ضروری به نظر می رسد. از آنجایی كه اندازه گیری نسبت جذب سدیم, بسیار وقت گیر و پرهزینه است یافتن راهكاری كه بتوان میزان نسبت جذب سدیم را تخمین مكانی زد, مفید به نظر می رسد. در این راستا تركیب داده های ضریب هدایت الكتریكی و نسبت جذب سدیمی در نمونه های آب با استفاده از تكنیكهای زمین آمار می تواند دقت نقشه پهنه بندی شوری را بهبود بخشد. تعدادی نمونه آب با استفاده از روش نمونه برداری شبكه ای از سراسر استان جمع آوری گردید. ضریب هدایت الكتریكی و همچنین كاتیونهای سدیم, كلسیم و منیزیم نمونه ها اندازه گیری گردید. نتایج نشان داد كه میانگین ضریب هدایت الكتریكی آبهای مورد مطالعه 9/1362 و میانه آنها 695 میكرو زیمنس بر سانتی متر و نسبت جذب سدیم در دامنه 1/0 تا 22/19 با میانگین 88/2 قرار گرفته است. استفاده از روش كو-كریجینگ جهت برآورد مكانی شاخص ضریب هدایت الكتریكی با استفاده از متغییر عرضی نسب جذب سدیم در مورد سه مدل به كار گرفته شده از میانگین مجذور خطای كمتری نسبت به روش كریجینگ معمولی برخوردار بود. مدل كروی در روش كو-كریجینگ برای پهنه بندی ضریب هدایت الكتریكی و مدل نمایی در روش كریجینگ معمولی برای پهنه بندی نسبت جذب سدیم با دارا بودن شاخص میانگین مجذور خطای كمتر, مناسب تر ارزیابی گردیدند.