نقش پيرازبان در استنباط معناي قرآني و بازتاب آن در تفسير و ترجمه قرآن كريم

آنچه كلام شفاهي را به هنگام ادا همراهي مي¬كند، دو نوع مي¬باشد: نخست: حالاتي؛ همچون: لحن، وقف، سكت، تكيه و شتاب كه پيرازبان آوايي ناميده مي¬شود؛ دوم: اشارات دست، صورت، چشم، نوع لباس و ... ملازماتي هستند كه مي¬توان آن را پيرازبان غيرآوايي ناميد. از سوي ديگر تلاش مي¬شود در كلام نوشتاري با كمك علائم نگارشي و توضيح در متن، برخي از اين جوانب كلام شفاهي به متن منتقل گردد. در فرآيند فهم معنا توجه به اين امور بسيار مهم مي¬باشد. قرآن كريم در اصل كلامي شفاهي بوده است كه به قالب نوشتار درآمده است. از اين¬رو نه تنها ‌از اين مسأله مستثني نيست، بلكه به خاطر حسّاسيّت معنا، توجه به اين مسايل امري ضروري مي¬باشد. بررسي تفاسير و ترجمه¬هاي قرآن حاكي از اين امر است كه توجّه به انواع پيرازبان نقشي سرنوشت¬ساز در فهم معنا دارد.