بررسي تاثير نرم افزارهاي تلفن همراه بر بهبود خودمراقبتي و كنترل ديابت در افراد مبتلا به ديابت نوع دو

زمينه: ديابت از جمله بيماري هاي مزمن و غيرواگيردار است كه به عنوان بيماري خاموش از اهميت بسزايي برخوردار است كه تغذيه نامناسب و نداشتن فعاليت بدني ميزان بروز آن را افزايش مي دهد. مهمترين عامل زمينه ساز مرگ ومير بيماران ديابتي انجام ندادن خودمراقبتي مي باشد، لذا آموزش خودمراقبتي از طريق نرم افزارهاي تلفن همراه مي تواند يك جنبه مهم و با ارزش براي ارتقاي كيفيت زندگي افراد ديابتي شود. اهداف: اين مطالعه با هدف بررسي تاثير نرم افزارهاي تلفن همراه بر بهبود خومراقبتي و نتايج مربوط به هموگلبين A1C در بيماران مبتلا به ديابت نوع دوم انجام شده است. روش تحقيق: مطالعه حاضر به روش مروري وبا بهره گيري از مطالعات كتابخانه اي و پايگاه هاي علمي Scopus, Web of Science, PubMed, Science direct در بين سالهاي 2010 تا 2016 صورت گرفته است. يافته ها: يافته ها بيانگر اين مطلب است كه مداخله نرم افزارهاي تلفن همراه منجر به كاهش معناداري در ميزان هموگلبين A1C (p 0.02 , one-tailed) بيماران شد. همچنين برخي شواهد حاكي از آن است كه در كوتاه مدت وزن بيماران كاهش يافت و خودآگاهي عادت هاي رفتاري از جمله انتخاب رژيم غذايي صحيح،فعاليت جسماني،كنترل قندخون، پيگيري رژيم دارويي بعد از مداخله افزايش پيدا كرد. از طرفي، آموزش و پيگيري قند خون، رژيم غذايي و فعاليت بدني باعث بهبود سطح قندخون، اصلاح رژيم غذايي و سبك زندگي درگروه مداخله شد. نتيجه گيري: نرم افزارهاي تلفن همراه در كنترل سطح بالاي قندخون موثرند و همچنين بر مشاركت بيماران ديابتي در خودمراقبتي تاثير بسزايي دارند كه نهايتا كيفيت زندگي بيماران را ارتقا مي بخشند. هرچند كه نياز است در آينده نرم افزارها كاربرپسندتر شوند.