ﻣﺮوري ﺑﺮ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت اﻧﺠﺎم ﺷﺪه ﺑﺮ روي ﺣﺪاﻗﻞ ﻓﺸﺎر اﻣﺘﺰاﺟﯽ ﮔﺎز ﮐﺮﺑﻦ دي اﮐﺴﯿﺪ

ازدﯾﺎد ﺑﺮداﺷﺖ ﻧﻔﺖ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻪ ﺳﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺷﺪه اﺳﺖ: اوﻟﯿﻪ، ﺛﺎﻧﻮﯾﻪ و ﺛﺎﻟﺜﯿﻪ. ﺗﻮﻟﯿﺪ اوﻟﯿﻪ، ﻧﺎﺷﯽ از اﻧﺮژي ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻣﻮﺟﻮد در ﻣﺨﺰن اﺳﺖ و ﻣﻨﺒﻊ اﯾﻦ اﻧﺮژي ﻃﺒﯿﻌﯽ راﻧﺶ ﮔﺎز ﻣﺤﻠﻮل، راﻧﺶ ﮐﻼﻫﮏ ﮔﺎزي، راﻧﺶ آﺑﺪه، اﻧﺒﺴﺎط ﺳﻨﮓ و ﺳﯿﺎل و رﯾﺰش ﺛﻘﻠﯽ اﺳﺖ. ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺛﺎﻧﻮﯾﻪ ﺑﻌﺪ از ﺗﻮﻟﯿﺪ اوﻟﯿﻪ و ﺑﺎ اﻓﺰاﯾﺶ اﻧﺮژي ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻣﺨﺰن ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﺗﺰرﯾﻖ آب ﯾﺎ ﮔﺎز ﺑﺮاي اﻓﺰاﯾﺶ ﺟﺎﺑﺠﺎﯾﯽ ﻧﻔﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﺎه ﻫﺎي ﺗﻮﻟﯿﺪي اﻧﺠﺎم ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺛﺎﻟﺜﯿﻪ آن ﭼﯿﺰي اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﻣﺮاﺣﻞ ﺗﺜﺒﯿﺖ ﻓﺸﺎر و ﺑﺎ ﻫﺪف اﻓﺰاﯾﺶ ﺗﻮﻟﯿﺪ اﻧﺠﺎم ﻣﯽ ﺷﻮد. اﯾﻦ روش ﻫﺎي ﺑﺮداﺷﺖ ﺷﺎﻣﻞ ﺗﺰرﯾﻖ ﮔﺎزﻫﺎي اﻣﺘﺰاﺟﯽ و ﻏﯿﺮ اﻣﺘﺰاﺟﯽ، ﻣﻮاد ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ، اﻧﺮژي ﺣﺮارﺗﯽ و ﯾﺎ روش ﻫﺎي ﻧﻮﯾﻦ دﯾﮕﺮ ﺑﺮاي ﺑﺮداﺷﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﻔﺖ اﻧﺪ. ﮔﺎزﻫﺎي ﻫﯿﺪروﮐﺮﺑﻨﯽ، ﮐﺮﺑﻦ دي اﮐﺴﯿﺪ، ﻧﯿﺘﺮوژن، ﮔﺎزﻫﺎي ﺣﺎﺻﻞ از ﺳﻮﺧﺖ، ﭘﻠﯿﻤﺮﻫﺎ، ﻣﻮاد ﻓﻌﺎل در ﺳﻄﺢ و ﺣﻼل ﻫﺎي ﻫﯿﺪروﮐﺮﺑﻨﯽ از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻮادي اﻧﺪ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﺗﺰرﯾﻖ ﮔﺎز در ﯾﮏ ﻣﺨﺰن ﻧﻔﺘﯽ ﺑﻪ دو ﺻﻮرت اﻣﺘﺰاﺟﯽ و ﻏﯿﺮ اﻣﺘﺰاﺟﯽ اﻧﺠﺎم ﻣﯽ ﺷﻮد. ﯾﮑﯽ از ﭘﺎراﻣﺘﺮﻫﺎي ﻣﻬﻢ و ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮان ﮔﻔﺖ ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﭘﺎراﻣﺘﺮ در ﻃﺮاﺣﯽ ﻓﺮاﯾﻨﺪ ﺗﺰرﯾﻖ ﮔﺎز اﻣﺘﺰاﺟﯽ، ﺣﺪاﻗﻞ ﻓﺸﺎر اﻣﺘﺰاﺟﯽ اﺳﺖ. ﻓﺸﺎر اﻣﺘﺰاﺟﯽ ﺣﺪاﻗﻞ ﻓﺸﺎري اﺳﺖ ﮐﻪ در آن دو ﻓﺎز ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ اﻣﺘﺰاج ﭘﺬﯾﺮﻧﺪ. ﺣﺪاﻗﻞ ﻓﺸﺎر اﻣﺘﺰاﺟﯽ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ از ﻧﻔﺖ و ﮔﺎز از ﻣﺸﺨﺼﺎت ﺳﺎزﻧﺪ و ﺷﺮاﯾﻂ ﺟﺎﺑﺠﺎﯾﯽ ﻣﺴﺘﻘﻞ اﺳﺖ. در اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت اﻧﺠﺎم ﺷﺪه ﺑﺮ روي ﺣﺪاﻗﻞ ﻓﺸﺎر اﻣﺘﺰاﺟﯽ ﮔﺎز ﮐﺮﺑﻦ دي اﮐﺴﯿﺪ و رواﺑﻂ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ آن ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد.