بازخواني رهيافت روستاشهري در دستيابي به اجتماع پايدار و مقابله با حومه نشيني

مشكلات پيش آمده در شهرسازي مدرنيسم سبب خلق مكان هاي ناپايدار شهري گرديده كه ضمينه انتقال اجتماعات شهري به سمت حومه ها را فراهم آورده، حومه هاي به ظاهر زيبا كه هزينه هاي غير پايداري را به شهر تحميل نموده اند، خود اجتماعات ناپايداري هستند، كه در حل معضلات شهري موفق نبوده ا ند . در اين تحقيق ضمن تعريف و توضيح حومه مسائل و مشكلات آن را مطرح نموده ايم . راه حل هاي م ختلفي براي حل اين معضلات انديشده شده است يكي از آن ها رويكرد روستاشهري است؛ ديدگاهي مترقي كه بيشترين توجه خود را معطوف به اجتماعات شهري گردانيده و برنامه ريزي را به گونه اي انجام مي دهد كه تمايل به ماندن ساكنين د ر محيط را افزايش داده و سبب انسجام اجتماعي و فرهنگي در واحدهاي روستاشهري مي گردد. در اين مقاله سعي شده با استفاده از اسناد و مدارك موجود در رابطه با ايده روستاشهري به بررسي فوايد اين ايده در ايجاد اجتماعي پايدار بپردازيم. ايده روستاشهري با كاربري هاي مختلط و متنوع فضاهايي براي محيط هاي كار و زندگي در سطوح مختلف اجتماعات انساني از تركيب فروشگاه ها، ادارت، مكان هاي تفريحي، رستوران ها، و منازل مسكوني متنوع براي اقشار درآمدي متفاوت فراهم مي آورد، تا به وسيله تنوع ايجاد شده در فضا ، همچنين پياده مدار نمودن آن موجبات افزايش تعاملات اجتماعي و برخوردهاي مناسب و مفيد همسايگي را فراهم نمايد. اينگونه است كه افراد ساكن تمايلي به ترك واحد روستاشهري نداشته و نسبت به همسايگان خود احساس دلبستگي مي نمايند. بدين ترتيب به اجتماعي پايدار خواهيم رسد.