واكاوي ضمانت‌هاي اجرايي تنبيهي جامعة جهاني عليه برنامة هسته‌اي جمهوري اسلامي ايران

آغاز مذاكرات بين‌المللي در مربوط به برنامه هسته‌اي ايران به سال 1381 برمي‌گردد كه طرفين اروپايي و ايراني طي مدتي مذاكرات و بررسي‌هاي مختلف اقدام به ترسيم بيانيه سعدآباد و متعاقب آن توافق‌نامه‌هاي بروكسل و پاريس كردند. با وجود اين و با توجه به عملياتي‌نشدن مفاد موافقت‌نامه‌هاي موصوف، قطعنامه‌هاي 1696، 1737، 1747، 1803، 1835 و 1929 شوراي امنيّت سازمان ملل متحد كه جملگي در ذيل ماده 41 منشور ملل متحد قرار داشتند، طي سال‌هاي 1385 تا 1389 عليه برنامه هسته‌اي و موشكي باليستيكي ايران وضع شدند. البته در اين مسير مذاكراتي ميان ايران و برخي از تابعان نظام بين‌الملل نيز به صورت جسته و گريخته در جريان بود وليكن با روي كارآمدن دولت يازدهم در سال 1392، مذاكرات منظم و مستمري ميان ايران، اتحاديه اروپا و اعضاي 1+5 صورت گرفت كه در نهايت شالودة آن‌ها منجر به توافق بر سر JCPOA و بالتّبع صدور قطعنامه 2231 شوراي امنيّت در تأييد اين موافقت‌نامه گشت. تراضي اخيرالذكر و قطعنامة پيش‌گفته به لحاظ حقوقي به نحوي عملياتي شده‌اند كه علي‌رغم تحديد و ادامه پاره‌اي از ممنوعيت‌ها آن هم براي يك بازه زماني موقت، موجبات ارتقاي وجهه ايران را به عنوان يك عضو كنشگر در پاسداري از امنيّت بين‌الملل و بالتّبع، انتفاي پروژه ايران‌هراسي را فراهم آورده است. به اين ترتيب، در اين پژوهش قصد بر آن است تا ضمن فحص و تحليل اقدامات بين‌المللي صورت پذيرفته در مورد برنامه هسته‌اي ملّي از گذشته تاكنون به شناخت جامعي از وضعيت كنوني كشور در عرصه بين‌الملل نائل شويم.