بازخواني ِنقش تعامل سازنده ايران وآمريكا در شكل گيري توافق برنامه جامع اقدام مشترك (برجام)

مسأله هسته اي يكي از پيچيده ‌ترين موضوعاتِ پس از جنگ تحميلي است كه بسياري از قابليت‌‌هاي سياسي، امنيتي و ديپلماتيك كشورمان را به خود معطوف كرده است. از زمان شكل‌گيري اين موضوع، دو دولت اصلاح طلب و اصول گرا درصدد حل آن برآمدند؛ اما هيچ يك از آن ها نتوانستند، اين موضوع را به نحو مطلوبي حل و فصل نمايند. به نظر مي رسد كه نوع رويكرد دولت ايالات متحده آمريكا كه همان بازي با حاصل جمع صفر بود، بر فضاي مذاكرات با گروه 1+5 سايه افكنده بودو به همراه كارشكني‌ هاي منطقه‌ اي و نفش جريانات داخل آمريكا، مانع از به سرانجام رسيدن آن درآيندة دولت شد. اما با روي كار آمدن دولت تدبير و اميد، مسألة هسته اي در قالب توافقي چند مرحله اي، نهايتاً به شكل گيري سندِ مورد اجماع طرفين يعني برنامه جامع اقدام مشترك منجر شد. به هر حالت تغيير رويكرد دولت آمريكا و اتخاذ رويكرد بازي با حاصل جمع مثبت توسط آن به همراه همساني در افق ذهني نخبگان دو دولت ايران و آمريكا در ايجاد اين توافق مؤثر بوده است.