كيفيت زندگي در افراد سوءمصرف كننده مواد مخدر و افراد غير مبتلا

سابقه و هدف: كيفيت زندگي مفهومي است كه در سال هاي اخير به واسطه ي نقشي كه در سلامت اجتماعي و رواني افراد دارد، اهميت بسزائي يافته است. در همين راستا و با توجه به اينكه سوء مصرف مواد، مشكلات زيادي را ايجاد مي كند، كه باعث اختلال در روند كيفيت زندگي سوءمصرف كنندگان مواد مي شود. شناخت مسائلي كه مي تواند سطح كيفيت زندگي افراد را به مخاطره بياندازد، ضروري به نظر مي رسد. اين مطالعه با هدف مقايسه ي كيفيت زندگي و ابعاد مختلف آن در سوءمصرف كنندگان مواد و افراد بهنجار طراحي و اجرا شده است. مواد و روش ها: روش پژوهش توصيفي از نوع علي ـ مقايسه اي بود. جامعه ي آماري پژوهش شامل كليه ي سوءمصرف كنندگان مواد و افراد غير مبتلا شهر ايلام بودند. نمونه ي پژوهش شامل 200 نفر (100 نفر سوءمصرف كنندگان مواد مخدر و 100 نفر افراد غير مبتلا) كه از نظر برخي متغيرهاي جمعيت شناختي همتا شده بودند، مقايسه شدند. براي انتخاب افراد سوءمصرف كننده مواد از روش نمونه گيري در دسترس و افراد غير مبتلا از روش نمونه گيري خوشه اي استفاده شد. داده ها به كمك پرسشنامه كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني (1996)، جمع آوري و سپس با بهره گيري از شاخص هاي آمار توصيفي، آزمون t گروه هاي مستقل و تحليل واريانس از طريق نرم افزارspss تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: نتايج پژوهش نشان داد كه بين كيفيت زندگي و ابعاد مختلف آن در افراد سوءمصرف كننده ي مواد و افراد بهنجار تفاوت معناداري وجود دارد (001/0 p). بدين معنا كه بين گروه سوءمصرف كننده مواد و گروه شاهد در متغيرهاي سلامت جسماني، سلامت روان شناختي، روابط اجتماعي و محيط زندگي تفاوت معنادار بدست آمد. نتيجه گيري: براساس يافته هاي پژوهش افراد سوءمصرف كننده ي مواد از كيفيت زندگي پايين تري نسبت به افراد غير مبتلا (گروه شاهد) برخوردارند. به عبارت ديگر افراد سوءمصرف كننده ي مواد از سلامت جسماني ضعيف تر، سلامت روان شناختي كمتر، روابط اجتماعي ضعيف تر و محيط زندگي نامناسب تري نسبت به گروه شاهد برخوردارند.