ابعاد اجتماعي توسعه پايدار

در نيم قرن اخير، شهرسازي ما به تبعيت از الگوي كلاسيك توسعه و پيروي كوركورانه از مدلهاي كليشه اي توسعه شهري كه نسبت به شرايط و خصوصيات بومي بي اعتنا است، نه تنها شرايط ناپايداري را در شهرها پديد آورده، بلكه ناپايداري مناطق اطراف را نيز به دنبال داشته است (بحريني الف، 1378). مسائلي كه شهرهاي مختلف در جهان را به مصرف كنندگان شتاب زده منابع طبيعي و توليد كنندگان پرتوان زباله و ضايعات تبديل كرده، موجب توجه به مفهوم توسعه پايدار شهري شد. فرايندي كه هدف آن ايجاد و تقويت ويژگي هاي پايداري در ابعاد اقتصادي، اجتماعي و زيست محيطي شهر است. از اين رو، با توجه به اهميت مقوله پايداري در اهداف توسعه شهرها، دامنه گسترده اي از مجموعه نيازهاي اجتماعي، اقتصادي و زيست محيطي مطرح مي شود كه لازمست مورد توجه قرار گرفته و تعريف شود. سرمايه اجتماعي نيز يك مفهوم جديد است كه امروز مورد بحث قرار مي گيرد. ساختارهاي اجتماعي و روابط بين افراد بر توسعه متغيرها در همه ابعاد تاثير دارد. نظريه پردازان اقتصادي بر اين باورند كه ظرفيت كشورها براي رسيدن به اهداف اقتصادي و اجتماعيشان با توانايي آنها براي مديريت شهرهايي كه توسعه شهري قابل توجه دارند، مرتبط است. شهرها در درآمد ملي، انتقال فناوري اطلاعات و ايجاد سرمايه اجتماعي از طريق منابع انساني نقش مهمي ايفا مي كنند. سازمان ملل متحد، توسعه جوامع معاصر عمدتا به دليل رشد مديريت و توسعه شهري است. سرمايه اجتماعي و شناخت آن به عنوان يك سرمايه در سطح مديريت كلان كشورهاي در حال توسعه مي تواند دانش جديدي از مديريت اجتماعي ايجاد كند. هدف اين مقاله معرفي مفهوم و موضوع سرمايه اجتماعي است ونقش عملكردي آن در توسعه پايدار شهري. روش تحقيق و مطالعه آن از نوع مستندسازي است كه به معني تجزيه و تحليل اسناد و نوشته هاي متفكران مختلفي است كه تلاش كرده اند تا ارتباط منطقي بين متغيرها را تعريف كنند و به تجزيه و تحليل روابط بين مفاهيم پرداخته اند. بر اين اساس، اين مقاله اشاره مي كند كه وجود سرمايه اجتماعي در ميان گروه ها، سازمان ها، مي تواند به طور موثر توسعه پايدار را به ارمغان بياورد.