بررسي پارادايمي تنگناهاي مشاركت زنان در توسعه

جهان بحران‌هاي درهم پيچيده بسيار دارد كه عمدتاً برآمده از روند توسعه‌اي ناپاپدار است. اصطلاح توسعه پايدار در آخرين سال‌هاي قرن بيستم به بالنده‌ترين مناظره جهاني تبديل شد و مبناي بسياري از تحليل‌ و نظريه‌ها چالش محوري قرن بيست و يكم شد. در اين ميان مسئله لزوم مشاركت زنان در توسعه، كشف جديدي نيست و دير زماني است كه از لزوم به كارگيري نيروي تمام انسان‌ها در جامعه صحبت مي‌شود. در اين پژوهش كه با استفاده از روش توصيفي-تحليلي به رشته تحرير درآمده و روش گردآوري داده‌هاي آن فن كتابخانه‌اي است؛ به دنبال اثبات اين فرضيه هستيم كه افزايش مشاركت زنان در جامعه ايران به خودي خود صورت نمي گيرد، بلكه به راهكارها مشخصي براي افزايش سطح اين مشاركت نياز است زيرا كه الزامات جامعه ايران مانند هر جامعه درحال گذار يا درحال توسعه، مشاركت زنان را به عنوان نيمي از نيروهاي فعال جامعه در عرصه‌هاي گوناگون ضروري مي‌سازد كه اين مستلزم تحقق شرايطي عيني و ذهني است. چرا كه ميزان مشاركت زنان در عرصه‌هاي مختلف يكي از شاخص‌هاي توسعه و نوسازي است