ميزان شيوع و مكانيسم ايجاد آسيب هاي حاد در تكواندوكاران نخبه پسر

هدف اين تحقيق، بررسي ميزان شيوع، نوع، مكانيسم و محل آسيب هاي تكواندوكاران نخبه پسر بود. بدين منظور 87 تكواندوكار (با دامنه سني17 تا 21 سال)كه در مسابقات قهرماني المپياد ايرانيان در سال 1390 شركت كننده بود بررسي شدند. ابتدا آسيب ها از طريق مشاهده مستقيم و سپس توسط مصاحبه با افراد آسيب ديده، مربيان و كادر پزشكي مسابقه جمع آوري شد و در نهايت در فرم آسيب ثبت شد. در مجموع 79 بازي، 137 آسيب رخ داد. بعبارت ديگر، شيوع آسيب 6 /28 آسيب در هر 100 دقيقه مسابقه و يا 71 /1 آسيب در هر مسابقه بود. يافته هاي نحقيق حاكي از آن است كه بيشترين آسيب ها، در اندام تحتاني (112 مورد با شيوع 7/ 81 %) بود ( 05 /0, P 0/123=2X) . علاوه بر اين در بافت هاي عضلاني- وتري (54 %) بيشترين ميزان آسيب ها مشاهده شد ( 05/ 0, P 27/99=2X). نتايج همچنين نشان داد بيشترين نوع آسيب ها به ترتيب از نوع ضربديدگي(104 مورد، 9/ 75 %)، كوفتگي(26 مورد، 9 /18 %) و اسپرين(4 مورد، 9 /2 %) بوده است (05/ 0P ، 648/28=X2). از طرفي علت بيشتر آسيب ها به دليل ضرب ديدگي (104 مورد با شيوع 9 /75 %) بودكه در اثر خطاي تكنيكي حريف 3 /37 %)، بي احتياطي خود ورزشكار (1/ 29 %) و برخورد بعلت اجراي همزمان تكنيكي (4/ 12 %) ايجاد شده است. در مجموع اطلاعات اين پژوهش اهميت تشديد جرايم عليه بازيكنان خاطي، اصلاح قوانين و استفاده از وسايل حفاظتي و ايمني بيشتر بخصوص براي پايين تنه را جهت كاهش آسيب ها ورزشكاران، برجسته تر كرده است