تحليلي بر آسيبشناسي كيفيت در معماري معاصر ايران

مطالعه انديشه و نظرات معماران پيشكسوت از جمله موضوعات حائز اهميت و ضروري در مباحث معماري معاصر ميباشد. بررسي و تحليل ديدگاههاي معماراني كه در عرصه عمل و نظر در دوران معاصر به فعاليت مشغول بودهاند، ميتواند به آسيبشناسي معماري كمك شاياني كند. از آنجاييكه بي هويتي و عدم كيفيت از مشكلات و آسيبهاي مورد توجه در معماري معاصر ايران است، تلاش براي تعيين شاخصهايي به منظور سنجش كيفيت معماري در دوره معاصر ميتواند راهكار موثري براي مواجهه با اين مساله باشد. از اين رو، نوشتار حاضر به مطالعه آراء و نظرات معماران معاصر ايران پرداخته است و از دريچه نگاه آنان كه ساليان طولاني عمر خود را براي ارتقاء حرفه و هنر معماري صرف كردهاند، به مسائل پيرامون معماري معاصر، نيازها و مشكلات مربوط به آن پرداخته است. اساس پژوهش حاضر بر پايه روش تحقيق توصيفي تحليلي محتوا شكلگرفته است. سپس با بررسي و تحليل گفتههاي - آنان شاخصهايي به منظور سنجش كيفيت در معماري معاصر معرفي گرديده است. متغيرهاي مربوط به شاخصها در قالب پرسشنامهاي از معماران و دانشجويان مقطع دكتراي معماري مورد سوال قرار گرفته، و پس از تحليل خروجيهاي پرسشنامه شاخصهاي كيفيت از نظر پاسخدهندگان به اين ترتيب الويتبندي شدند: شاخص عملكردي، اجرايي، هويتي، زيباييشناسي و كالبدي. با استفاده از مدل استراتژيك سوآت نقاط قوت و ضعف و فرصتها و تهديدهاي معماري معاصر در مطالعات انجام شده، شناسايي و نهايتا راهبردهاي رقابتي تهاجمي، اقتضايي يا تنوع، - بازنگري يا انطباقي و تدافعي پيشنهاد گرديده است.