حس تعلق مكاني در الگو واره هاي فضا با نقش هندسه و رنگ

اولين مكاني كه با حضور در آن به درك حسي از خصوصيات كلي فضا، آداب ورود بسياري از ويژگي هاي و خصيصه فضاها قابل ملموس براي ما مي شود، ورودي هر فضا مي باشد. بنابراين، ورودي هر فضا يكي از مؤلفه هاي مهم در طراحي داخلي ساختمانها به خصوص اماكن عمومي ايراني – اسلامي، فضاهاي نمايشي و گاهاً مذهبي مي باشد. با ورود به اينگونه اماكن شايد اولين چيزي كه نظر ببينده را جلب كند، تزئينات خاص آن مكان است كه در نتيجه تأثير به سزايي بر روي ادرك حسي و وجودي بازديدكنندگان، مي گذارد. از اين رو معماران به ساخت فضاهايي با تزئينات، گج بري ها، كاشيكاري، فرم هايي كه تجربه مشابه از شكل معين، مدل هاي هندسه نقوش و شكل كاربردي مصالح در اماكن اسلامي - ايراني مي گذارد تا بيانگر تمامي خصيصه هاي وجودي مكاني با حفظ الگو واره هاي معماري بومي و نمود در هُويت و سيماي شهري از اهداف متعالي و بسيار ضروري است. در اين مقاله، از روشهاي توصيفي - تحليلي ابتدا به پژوهش در باب حس تعلق در فضاهايي با رويكرد ايراني - اسلامي در سايت طراحي شهرك دانايي تجرك را بررسي مي كنيم و نقش الگو واره هاي معماري بومي منطقۀ مورد مطالعه با خطوط هندسه اي، بازي رنگ ها را شرح مي دهيم، و سپس چندين نمونه مورد مطالعه كه نشانگر نقش هندسه معماري سنتي ايران است، بيان ميشود. در پايان، راهكار جديدي براي توجّه به هندسه سنتي در معماري امروز ارايه مي شود؛ كه يكي از مزيتهاي مهم اين الگو بازگرداندن هويت از دست رفته اسلامي – ايراني مي باشد. تا هدف از پژوهش حاضر را بتواند برآورده سازد و به نيازهاي روحي انسان پاسخ مثبت دهد در نهايت امر با طيف وسيعي از انسان ها ارتباط برقرار كند.