مطالعه تحولات وارد بر مولفه هاي سنتي معماري مساجد ايران در دوره معاصر (مورد مطالعه مسجد دانشگاه تهران)

«مسجد» به عنوان مركز تجمعات جامعه مسلمانان همواره ذهن بسياري از طراحان و معماران هر عصري را متوجه خود ساخته-است. مساجد اسلامي و به ويژه ايراني در گذشته حامل اصول مشخصي بوده اند كه هركدام براي خود دليل معيني داشت. بدون شك نوگرايي و تفكر جهاني بر ساخت مساجد معاصر دنياي اسلام و به ويژه ايران بي تاثير نبوده و شيوه هاي تزيين و ساخت آن را دگرگون ساخته است، اما تجلي آن در ايران با مشكلاتي مواجه شده كه در اين ميان تاثير حكومتها كم اهميت نبوده است. «مسجد دانشگاه تهران» به عنوان يكي از مساجد شاخص شهر تهران در دوره معاصر و به سبكي مدرن ساخته شده است از اين رو، در اين پژوهش با استفاده از روش توصيفي- تحليلي و جمع آوري اطلاعات به روش كتابخانه اي و ميداني سعي در يافتن رابطه ميان تاثيرات نوگرايي در ساخت مسجد دانشگاه تهران شده و مولفه هاي ساخت مساجد سنتي ايران به عنوان الگو(معيار تطبيق) انتخاب شده است. مطالعات نشان مي دهد كه انتقال معيارهاي ساخت مساجد سنتي به دوره معاصر با ناكامي روبه رو بوده كه اين امر در مسجد دانشگاه تهران نيز قابل مشاهده است و درنتيجه امروزه كمتر شاهد برانگيخته شدن احساس معنوي در انسان هنگام ورود به فضاي مسجد برخلاف ادوار گذشته هستيم.