معماري نوين با احياي هويت معماري ايراني

هويت يكي از پيچيده‌ترين مباحث مباني نظري در معماري است و در معناي لغوي به معني حقيقت و ماهيت هر چيز است .هويت حقيقت وجودي است كه شخص از آن برخوردار است و انسان تنها پديده‌اي كه دغدغه هويت دارد و همواره دنبال ابزاري است كه خود را به واسطه آن تبيين كند. هر انسان علاوه بر هويت فردي (نام جايگاه اجتماعي و روابط شخصي با ديگران) داراي هويت جمعي به نام فرهنگ مي‌باشد ملاك سنجش هويت در جوامع مختلف متفاوت است و در جامعه ايراني اسلامي معيار‌هاي پايدار ارزشي سنتي و مكتبي است. مقوله‌اي به نام هويت سابقه‌اي به بلنداي تاريخ دارد. با نگاه به معماري نوين ايران دريافت مي‌‌شود كه نوعي بيهويتي و عدم اصالت وجودي (با توجه به‌شرايط زماني و مكاني موجود) و در عين حال عدم يكپارچگي بصري و ديداري در مولفه‌هاي مباني‌هنري تجسمي يا شاخصهاي زيباشناختي و بطور اخص در معيارهاي اجرايي معماري (مصالح ساختماني و...) ديده مي‌شود. در شكل‌گيري هويت معماري، عناصر متعددي تاثيرگذارند كه اين پژوهش به دنبال شناسايي و چگونگي تاثير آنها بر هويت معماري نوين است. اين سطح از معناي محيطي بيانگر نوعي ارتباط عميق فرد با محيط بوده است كه به آفرينش هويت و حس همزاد پنداري انسان با مكان مي‌انجامد. از آنجايي كه هويت هر بنا الزاما حاصل رويدادهايي است كه در مكان رخ مي‌دهد پس هويت با مكان خاستگاه مشتركي پيدا مي‌كند. در اين راستا اين پژوهش سعي در شناخت عوامل هويت بخش معماري و دميدن روح هويت ايراني در كالبد معماري نوين ايران دارد.