مينيماليسم در تئاتر مدرن

مينيماليسم به عنوان سبكي هنري و مخالف بازنمايي عيني در اثر، با به كارگيري روش هاي خالي از پيچيدگي، همراه با اصول سادة هندسي، نظم، صنعت ايجاز و هنر انتزاعي، به دنبال مختصرگويي و آزاد گذاشتن مخاطب در برداشت وي از اثر است. اين سبك هنري مربوط به ابتداي دهة 1960 در مخالفت با سبك اكسپرسيونيسم انتزاعي كه سبك هنري غالب در آن روزهاي آمريكا بود، به وجود آمد؛ چرا كه مينيماليست ها به دنبال يك روش منطقي با نگاه به مفاهيم فيزيك عمومي مانند تصاعدهاي رياضي در اثر هنري بودند؛ به همين خاطر الگوي طراحي صنعتي و نظم به فراواني در سبك مينيماليسم استفاده مي شود. مينيماليسم در تئاتر به عنوان سبكي مدرن شناخته مي شود كه مختصر عناصر ديداري را جايگزين انبوه گفتگوي نمايشي مي كند. پژوهش حاضر با روش توصيفي ـ تحليلي، بر اساس اطلاعات گردآوري شده به روش كتابخانه اي، به تعريف مينيماليسم پرداخته، چند اصل غالب آن را عنوان كرده و همچنين ارتباط آن با صنعت ايجاز را بررسي مي كند؛ سپس موارد عنوان شده را در تئاتر مدرن مورد ارزيابي قرار مي دهد.