پارادايم هاي معماري حساس به محيط از منظر نظريه ي انتگرال

مفاهيم چهارگانه ي نظريه ي انتگرال كه توسط كن ويلبر به دقت شرح داده شده، به تازگي در حوزه ي معماري پايدار (معماري حساس به محيط) وارد شده است. هريك از ربع هاي اين چهارگانه مُعرف منظري هستند كه از طريق آن مي توان به درك بهتري از هر رخداد دست يافت. آنها نشان گر نيروهاي دروني و بيروني، فردي و جمعي اي هستند كه به همراهي هم نگاشتي از جنبه هاي روان شناسانه، رفتاري، فرهنگي و سيستمي هر واقعيت را ارائه مي دهند. در اين پژوهش با بررسي پارادايم ها و راهكارهاي طراحي وابسته به آنها در باب پيوند انسان با محيط زيست و نظام هاي طبيعي كه از دو شاخه ي فناورانه و بوم شناسانه ي توسعه و طراحي پايدار مشتق شده اند، نشان خواهيم داد كه هر يك از آنها از چه منظري به اين موضوع انديشيده و عمل كرده اند و با وجود جابجايي تفكرات انسان محور به سوي انديشه هاي زندگي محور، چگونه به ترسيم نقشه ي جامع و منسجمي به منظور ايجاد تعادل فراگير ميان زيست گاه انسان و محيط طبيعي او دست نيافته اند. اين امر به ويژه با توجه به پيشرفت هاي اخير در شيوه هاي جديد نظريه پردازي و ساخت مكان اهميت ويژه اي دارد. پژوهش از منظري كيفي و تفسيري به پاسخ پرسش هاي زير نزديك خواهد شد: هر يك از اين پارادايم ها بر كدام نگاشت از چهارگانه ي نظريه ي انتگرال متمركز هستند؟ و كدام جنبه از واقعيت در آنها برجسته تر است؟