بازي در غياب معنا، سرشت مشترك زبان و هنر

حضور تجسمي زبان در نقاشي، از زمان شكل‌گيري دادائيسم شروع شد. آنها برخلاف مدرنيست‌هاي گرينبرگي به دنبال زبان اختصاصي هنر نبودند بلكه ازكيفيات بياني مانند طنز، هجو، كنايه ، تقليد و استهزا به منظور تكانه بصري استفاده كردند. در سال‌هاي بعد در هنر مفهومي، اين حضور، پر‌رنگتر شد چنان‌كه ماهيت هنر و زبان به هم گره خوردند. آنچه ضرورت دارد اين است كه مي توان زيربناي اين تفكر را در اشتراك ميان زبان و هنر و بازي، در جهاني كه نشانه‌ها از واقعيت منفصل هستند جستجو كرد به نحوي كه در هر سه مي‌توان قاعده مستقر و حاكم را شكست و براي استقرار قاعده‌اي تازه راهي يافت. يافته نهايي اين پژوهش درباره سرشت مشترك هنر، زبان و بازي، اين است كه نهاد هنر در دنيايي كه معنا در آن غايب است و ارجاعات مفاهيم به هيچ چيز در واقعيت نيست، بازي است و هنرمند در اين جهان تنها مي‌تواند هايپررئال توليد كند. يعني شكلي از زندگي كه در آن اشكالي كه به هيچ واقعيتي ارجاع نمي شوند در كنار هم قرار داده مي شوند و اثر هنري توليد مي كنند.