بررسي ارتباط مفهوم نشانه در زبان فارسي و معماري ايراني

فعاليتهاي ذهني بشر ساختار زباني دارد .نشانه شناسي رامي توان شاخه اي از علم زبانشناسي دانست اين حاصل مكتب ساختارگرايانه فرديناندوسوسوربودكه تاثيري ژرفي برحيطه‌هاي علوم ديگراز جمله هنر داشت. وي نظريه‌هايش را در غالب علم زبان‌شناسي مطرح كرد. ديدگاه سوسوراين است كه زبان نظامي از نشانه‌هاست، صداها، آواها و ساير عناصر زباني زماني ماهيت زباني به خود مي‌گيرند كه براي بيان يا انتقال افكار به كار روند و اين امر ممكن نيست جز آنكه اين عناصر بخشي از نظام نشانه‌ها باشند. روش به كار رفته در اين تحقيق ازمنظر منطق اجرا قياسي است اين قياس با توجه به مفهوم نشانه بين زبان فارسي و الگوهاي معماري ايراني انجام مي شود . روش پژوهش از نظر فرآيند اجرا كيفي واز نظر هدف پژوهش توصيفي _تطبيقي مي باشد، در اين پژوهش اين سوال مطرح است كه ارتباط مفهوم نشانه در زبان فارسي و معماري ايراني چيست؟وجه تشابه و افتراق زبان فارسي و معماري ايراني¬كدام است؟ هدف اين پژوهش در ابتدا توصيف نشانه ودستور زبان و محتوا دردو مقوله زبانشناسي و معماري وسپس دستيابي به وجوه اشتراك وافتراق مفهوم اين مقولات در زبان فارسي و و معماري ايراني مي باشد ، نتيجه پژوهش ،اين است كه زبان فارسي و معماري ايراني، در مفهوم نشانه و دستور زبان به هم شباهت دارند و وجه افتراق آنها درحيطه محتواو معنا ست.