بررسي روش هاي مشاركتي در طراحي فضاهاي عمومي منظر

مشاركت در برنامه ريزي و طراحي فضاهاي عمومي شهري كه حق شهروندان مي باشد، پيش شرط توسعه است و موجب ارتقا كيفيت تعاملات و امنيت اجتماعي، امكان ترفيع آموزش اقشار كم درامد مي گردد. اين پژوهش از لحاظ هدف، نوعي پژوهش كاربردي و از لحاظ ماهيت كيفي مي باشد كه مبتني بر روش تئوري سازي داده بنياد است. براين اساس در اين مقاله ابتدا به بررسي نظريه موجود در اين حوزه و سپس معرفي روش ها شامل چرخه هاي لارنس هالپرين، نردبان مشاركت (آرنشتاين)، روش ارزيابي مشاركتي روستايي يا چمبرز، نوع شناسي مشاركت (وايت) و عرصه مشاركت كودكان (فرانسيس) مي باشند. در ادامه اصول و معيارهاي برنامه ريزي و شيوه هاي مشاركت شهروندان در آن ها مورد تحليل قرار گرفته استو اين مقاله، طراحي مشاركتي به عنوان يك فرآيند دانسته و به معرفي برخي از شيوه هايي كه معماران منظر جهت طراحي مشاركتي بهره جسته اند، توجه كرده است.