فطرت و توضيح تفاوت هاي انسان ها در انديشه علامه طباطبايي

امروزه نسبي گرايي به عنوان يك تفكر غالب در جامعه علمي جهاني وجود دارد و آموزه هاي آن درباره انسان، فرهنگ، جامعه و علم بسيار چالش برانگيز مي باشد. نسبي گرايي با تكيه و اصرار بر نسبي بودن تمام امور در نهايت امر به پوچ گرايي مي رسد در پژوهش حاضر بررسي مي كنيم كه انديشه هاي نسبي گرايانه در مورد انسان ها، قائل به تفاوت بين انسان ها مي باشد و نقطه اشتراكي براي زندگي انسان ها در يك فرهنگ نمي بيند لذا اين انديشه زندگي را بر انسان ها سخت مي كند. پرسشي كه اين نوع تفكر براي انسان امروز ايجاد مي كند اين است كه آيا عامل انساني مشتركي بين انسان ها در جهان فرهنگي متفاوت وجود دارد ؟در اين ميان پاسخ هاي متفاوتي در مكاتب نظري به اين پرسش داده مي شود فطرت پاسخي است كه در برخي مكاتب به آن توجه مي شود اما سوالي كه از اين پاسخ براي نگارنده به وجود آمد اين است كه آيا اختلاف بين انسان ها نيز امري فطري است ؟ به بيان ديگرفطرت عامل مشترك بين انسان ها است يا فطرتي عاملي براي تفاوت انسان ها مي باشد؟ در پي پاسخ به اين پرسش، سراغ مكاتب مختلف فكري مي رويم «برايان في» در سنت غربي معتقد است همين تفاوت هايي كه انديشه نسبي گرايي از آن صحبت مي كند براساس شباهت ها و گفتگوهاي اوليه صورت گرفته است لذا قدرمشترك ها و شباهت هاي انسان ها كه باعث مي شود كه اين تفاوت ها درك گردد يا به عبارت ديگر تفاوت فقط در برابر پس زمينه اي از اشتراكات مي تواند وجود داشته باشد در سنت اسلامي فطرت پاسخ كامل و متقني به پرسش فوق مي دهد اما با بررسي انديشه علامه طباطبايي درباره فطرت ايشان جداي از اين كه فطرت را نقطه اشتراك بين تمام انسان ها مي دانند يعني در مقام بالقوه بودن بينش ها و گرايش هاي فطري باعث شباهت بين انسان ها مي باشد علامه معتقد اند ميزان فعليت يافتن اين گرايش ها و بينش هاي فكري خود باعث تفاوت بين انسان ها مي شود پس نگاه ايشان به فطرت در مقام شباهت و تفاوت انسان مي باشد كه پاسخي جامع و كامل به پرسش فوق الذكر است. در پژوهش حاضر روش كتابخانه اي و تفسير موضوعي مورد استفاده قرار گرفته شده است.