مقدمه اي بر سياستگذاري فرهنگي و ارتباطي جمهوري اسلامي ايران در حوزه آموزش جنسي

غريزه جنسي يكي از ابعاد مهم وجودي انسان است كه بشر براي مواجهه صحيح با آن نيازمند دريافت آموزش هايي است. در طول تاريخ رويكرد هاي مختلفي در مواجهه با غريزه جنسي وجود داشته است. عده اي قائل به ضرورت سركوب كامل اميال جنسي انسان بوده اند و عده اي ديگر قائل به اين بوده اند كه بايد انسان بتواند به هر نحوي كه مايل است به اين غريزه پاسخ دهد و نبايد هيچ گونه مانعي در برابر ارضاي جنسي قرار بگيرد. در اين ميان دين مبين اسلام نظري معتدل و ميانه دارد و قائل به اين است كه غريزه جنسي نبايد سركوب شود و به صورت متعادل بايد به اين ميل پاسخ داده شود. از سوي ديگر اسلام ضوابط و چهارچوب هايي را براي پاسخگويي به نيازهاي جنسي قائل است كه پايبندي به آنها كاملا ضروري است. با توجه به رويكرد دين مبين اسلام به غريزه جنسي به نظر مي رسد كه آموزش و رشد بشر براي پاسخگويي به تمايلات جنسي مسئله بسيار مهمي است. اين آموزش مبتني بر دادن اطلاعات كافي به انسان جهت نحوه ارضاي نيازها و چهارچوب هايي كه فرد بايد به آنها پايبند باشد مي باشد. آموزش جنسي با تعميق آموخته ها و نهادينه كردن آموزه ها در روح انسان كه از آن تعبير به تربيت مي شود كامل مي گردد. به نظر مي رسد كه با توجه به رهنمود هاي ديني برعهده سياستگذاران فرهنگي است كه الگوي جامع، صحيح و كاربردي آموزش جنسي را مبتني متناسب به دوره هاي سني افراد طراحي كنند. بديهي است تا زماني كه الگوي ديني آموزش جنسي به صورت دقيق و كاربردي طراحي نشده باشد جامعه به سمت استفاده از الگوهاي غربي حركت مي كند .