تأثير تغيير كاربري اراضي جنگلي به كشاورزي بر برخي شاخصهاي ميكرومورفولوژيكي كيفيت خاك در شرق استان خوزستان

جنگل هاي زاگرس به دليل رشد جمعيت و تخريب به وسيله ي انسان با توسعه ي اراضي كشاورزي و بهره برداري نامناسب ساكنان از شرايط مساعدي برخوردار نيستند. از اين رو اين مطالعه به منظور بررسي تأثير تغيير كاربري اراضي از جنگل طبيعي به كشاورزي بر برخي شاخص هاي ميكرومورفولوژيك خاك در بخشي از حوزه آبخيز ركعت در شرق خوزستان مورد بررسي قرار گرفت. به اين منظور تعدادي نمونه ي دست نخورده از دو كاربري جنگل طبيعي (NF) و جنگل به كشاورزي (F to A) از لايه هاي 15-0 و 30-15 سانتي متري توسط استوانه هاي نمونه برداري (كوبينا) خاك جهت مطالعات ميكرومورفولوژي تهيه گرديد. در اين مطالعه انواع حفرات و مواد آلي به عنوان شاخص هاي ميكرومورفولوژيكي كيفيت خاك مورد بررسي قرار گرفتند. نتايج نشان داد كه تغيير كاربري اراضي موجب كاهش قابل توجه ماده آلي و حفرات گرديده است. به طوري كه در لايه سطحي كاربري NF غالب حفرات از نوع آرايشي با تفكيك خوب، و ماكروپور بوده در حالي كه در كاربري جنگل به كشاورزي حفرات كاهش قابل توجهي داشته و از درجه توسعه ي بسيار كمتري برخوردار بودند. همچنين در لايه زيرسطحي نيز مقدار حفرات از نوع كانال و حجره اي در كاربري F to A نسبت به NF كاهش يافته كه نشاندهنده كاهش فعاليت جانوري در اين كاربري مي باشد. در كاربري F to A در هر دو لايه سطحي و زيرسطحي تنوع بقاياي گياهي و جانوري نسبت به NF به شدت كاهش يافته بود.