ارزيابي روش هاي مختلف درونيابي در پهنه بندي شوري خاك سطحي (مطالعه ي موردي شمال شهرستان بهشهر استان مازندران)

شوري خاك يكي از خطرهاي جدي زيست محيطي است كه باعث كاهش پوشش گياهي و تخريب اراضي كشاورزي مي شود. هدف اصلي از اين تحقيق انتخاب مناسب ترين روش درونيابي براي تعيين پراكنش مكاني شوري خاك در منطقه اي از اراضي شمال شهرستان بهشهر به مساحت 4000 هكتار مي باشد. بدين منظور از روشهاي،كريجينگ، وزن دهي عكس فاصله (IDW)، شبيه سازي شرطي (CS) براي تعيين نقشه شوري خاك استفاده شد. تعداد 160 نمونه جهت آناليزهاي آزمايشگاهي از منطقه مورد مطالعه برداشت شد و از سه پارامترآماري ميانگين خطا (ME)، مجذور ميانگين مربعات خطا (RMSE) و ضريب همبستگي انطباقي (CCC) براي ارزيابي روشهاي ذكر شده استفاده گرديد. نتايج نشان داد كه روش IDW با توان 5 با حداقلME و RMSE و حداكثر CCCبه ترتيب 7/ 1، 8/30 و 626 /0 داراي بيشترين دقت را در تهيه نقشه شوري خاك از ميان روش هاي مورد مطالعه دارد. نتايح اين بررسي نشان داد كه روش CS بعد از روش IDW بيشترين دقت را در برآورد شوري خاك دارا بوده است.