تأثير نسبتهاي مختلف گچ و بيوچار بر اصلاح يك نمونه خاك شور و قليا

شور و سديمي شدن خاك از جنبههاي مهم تخريب اراضي بهويژه در مناطق خشك و نيمهخشك محسوب ميشود كه باعث كاهش عرضه عناصر غذايي و در نهايت افت رشد گياه و عملكرد آن ميگردد؛ بنابراين اصلاح اين خاكها امري ضروري ميباشد. در اين راستا تحقيق حاضر با هدف امكان اصلاح يك خاك شور و سديمي با بهرهگيري از يك تركيب معدني كلسيمدار )گچ( و يك تركيب آلي )بيوچار( و همچنين بررسي استفادهي توأم و جداگانهي اين مواد با نسبتهاي متفاوت، در اصلاح خاك ذكر شده صورت پذيرفت. آزمايشها در قالب طرح بلوك كاملاً تصادفي با هفت تيمار شامل شاهد، 10 گرم بيوچار به ازاي هر كيلوگرم خاك، 20 گرم بيوچار به ازاي هر كيلوگرم خاك1% گچ، 2% گچ، 1% گچ+گرم بيوچار، 2% گچ + 20گرم بيوچار در 3 تكرار به اجرا درآمد. نمونهها به مدت 3 ماه با اعمال نياز آبشويي مناسب (LF=0.3)آبياري شدند. پس از 12 هفته برخي از خصوصيات فيزيكي و شيميايي خاك شامل نسبت جذب سديم ) SAR ( هدايت الكتريكي ) EC ،) pH در آزمايشگاه مورد بررسي قرار گرفت. بر اساس نتايج جدول تجزيه واريانس، اثر نوع تيمار اصلاحي بر روي SAR ، EC و pH خاك در سطح يك درصد معنيدار بود و نتايج مقايسهي ميانگينها نشان داد كه استفاده از گچ و بيوچار به تنهايي و همچنين بهكارگيري توأم اين دو مادهي اصلاحكننده به همراه آبشويي، تأثير معنيداري بر روي SAR ،EC و pH خاك داشته و آنها را كاهش داده است. گرچه استفاده از گچ بهتنهايي تأثير بيشتري بر سه خصوصيات ذكر شده داشته است.