بررسي نقش گياه پالايي در توسعه پايدار و محيط زيست

گياه پالايي يعني استفاده از گياهان براي خروج، انتقال، تثبيت و يا كاهش فلزات سمي موجود در خاك، رسوبات و آب. برخي از گياهان كه قادرند در خاك هاي آلوده به فلزات سنگين رشد كنند، به خاطر تواناييشان در تجمع مقدار زيادي از اين فلزات دريافت هايشان بدون بروز مسموميت، مورد توجه قرار گرفته و گسترش يافته اند در بيشتر مكان هاي آلوده، گونه هاي گياهي علفي و مقاومي وجود دارد و پالايش توسط آن ها و ساير گونه هاي غيرخوراكي به ويژه گونه هاي زينتي به دليل عدم وارد شدن به شبكه ي زنجيره غذايي يك روش ايمن تصفيه بيولوژيك مي باشد. با پيشرفت علم نياز به روش هاي نوين مانند گياه پالايي و پيشرفت در اين زمينه ضروري است. اين روش به دليل همگامي با طبيعت نسبت به ساير روش هاي سميت زدايي داراي برتري مي باشد و با كاربرد اين روش و تركيب آن با روش هاي نوين مي توان سلامتي جامعه را تضمين نمود.انساني كه امروز به كمك دانش و صنعت پيشرفته مشكلات بسياري را از پيش پاي خود برداشته، در مقابل، هزاران مساله ناشي از پيشرفت تكنولوژي بر جمع دشواري هايش افزوده است. گياه پالايي به عنوان كاربرد گياهان سبز شامل گونه هاي گياهي گراسها، گياهان پهن برگ علفي و چوبي به منظور حذف، جذب يا كم خطرتركردن آلودگي هاي زيست محيطي تعريف مي گردد. اين تعريف شامل تمام تأثيرات بيولوژيك، شيميايي و فيزيكي گياهان مي باشد كه به جذب، بلوكه كردن، هضم و متابوليسم آلودگي-ها كمك مي باشد.گياه پالايي، يك تكنولوژي سبز و روشي سازگار با محيط زيست است و همراه با پالايش خاك، امكان ايجاد فضاي سبز در منطقه آلوده را نيز امكان پذير مي سازد.